سنجش كارايي پايدار شبكه حمل و نقل عمومي شهر مشهد با روش همسايگي

جابه‌جايي و تحرك، لازمه ي زندگي مدرن در شهرهاي امروزي است. اشتغال، فراغت و تحصيل، مهمترين دلايل لزوم جابه‌جايي در شهرهاست. مسلما جمعيت شهرهاي پرجمعيت تر، بر وسعت آن شهرها تاثير خواهد داشت، لذا شهرهاي بزرگ نيازمند يك شبكه حمل و نقلي پايدار هستند كه پاسخگوي جمعيت و وسعت آن شهر باشد. از طرفي با برخورداري از يك شبكه حمل و نقل عمومي مناسب، مي‌توان از بسياري از مشكلات زيست محيطي، اجتماعي، پايداري و ... در امان ماند. شهر مشهد به عنوان دومين شهر پرجمعيت و وسيع كشور و با جمعيت 3 ميليون نفري كه پذيراي سالانه 25 ميليون نفر زائر و مسافر است، داراي يكي از گسترده ترين شبكه هاي حمل و نقل عمومي كشور است كه از شامل 110 خط اتوبوس، يك خط قطار شهري، يك خط مترو و خطوط تاكسي متعددي است. اما نارضايتي از سيستم حمل و نقل عمومي اين شهر در سالهاي اخير، نشان دهنده عدم خدمات رساني كارا و پايدار اين سيستم در اين شهر است. در اين مقاله سعي شده است دسترسي به خطوط اتوبوس، قطارشهري و مترو به مقصد جاذب ترين نقاط سفر در شهر سنجيده شود، سپس تناسب آن با تراكم جمعيت و نرخ مالكيت خودرو در محلات مختلف، ارزيابي شود. در نهايت نتيجه گرفته شده كه در محلاتي كه داراي جمعيت بيشتري هستند و نرخ مالكيت خودرو در آنها كمتر از متوسط شهر است، اتوبوسراني به ميزاني كه بايد خدمات داشته باشد، ندارد.