مطالعه رابطه ميان رضايتمندي ساكنان از محيط زندگي با الگوي بومي نگري نمونه موردي مجتمع مسكوني ياس شهر زاهدان

موضوع اين پژوهش مطالعه تاثير بومي گرايي بر موفقيت مجتمع هاي مسكوني در شهر زاهدان مي باشد.مولفه هاي بسياري از قبيل ميزان استفاده از ويژگي هاي فضايي و ويژگي هاي ظاهري معماري بومي ، توجه به نورگيري فضاها و جايگاه قرار گيري ان ها در ميزان رضايتمندي ساكنان مجتمع هاي مسكوني موثر هستند.پژوهش پيش رو در پي پاسخگويي به اين مساله مي باشد كه امروزه در طراحي مجتمع هاي مسكوني به نقش و اهميت معماري بومي توجه چنداني نمي شود.دراين مقاله با تدوين مدل نظري چگونگي تاثير معماري بومي بر ميزان رضايت مندي ساكنان از محيط زندگي، الگوهاي كلي براي طراحي مجتمع هاي مسكوني بررسي مي شود.روش تحقيق شامل مطالعه توصيفي و پيمايشي است كه در مرحله اول با تدوين معيارهاي معماري مسكوني منطقه سيستان در رابطه با معماري بومي چارچوب نظري پژوهش تهيه شده و در قسمت دوم با تهيه پرسشنامه و برداشت ميداني و تجزيه تحليل داده ها نسبت به آزمون چارچوب نظري اقدام شده است.تحليل هاي بدست آمده نشان مي دهد، فضاهاي اصلي خانه هاي مسكوني رو به تغيير مي باشد. در معماري بومي اتاق ها نقش شاهرگ اصلي فضاها را ايفا مي كردند. كه در مجتمع هاي مسكوني امروزي فضاي پذيرايي تبديل به شاهرگ اصلي خانه شده است. اين تغيير را مي توان از مدرنيته شدن سنت و فرهنگ مردم منطقه برداشت كرد. رضايتمندي از نورگيري فضاها كه در نظرسنجي نيز بالاتراز ميزان ميانگين بدست آمده بود، تا حدودي با معماري بومي آن منطقه همخواني دارد و نورگيري در اين فضاها از سمت جنوب مي باشد. همجواري ها كه ميزان رضايت از آن كم بود را مي توان بدليل تلفيق كاربري سرويس بهداشتي با فضاهاي اصلي خانه برشمرد. موقعيت قرارگيري فضاها كه يكي از متغيرهاي مداخله گر در فرضيه تحقيق بود، اثر قابل توجهي بر ميزان رضايتمندي ساكنان از فضا ندارد.