چكيده فارسي :
مقدمه: بي ثباتي عملكردي مچ پا از شايع ترين عوارض ناتوان كنندة اسپرين حاد مچ پا و علت اصلي نقص حسي- حركتي و اختلال در نقش فيدبكي و تأخير در زمان عكس العمل عضلات مچ پا بويژه عضلات اورتور است كه غالباً به دور ماندن ورزشكار از فعاليت ورزشي منجر مي شود. هدف تحقيق حاضر بررسي تاثير يك دوره تمرينات NASM بر زمان رسيدن به پايداري مردان مبتلا به آسيب مزمن يك طرفه مچ پا بود. روش شناسي: در اين مطالعه نيمه¬تجربي 24 مرد جوان مبتلا به بي¬ثباتي مزمن مچ پا (سن: سال 24/3 ± 85/21، جرم: kg 47/6 ± 53/72، قد cm15/4 ± 37/175) شركت كردند و به طور مساوي به دو گروه همسان تقسيم شدند. قبل و بعد از اعمال هشت هفته تمرينات آكادمي ملي طب ورزش آمريكا (NASM)، متغير¬هاي زمان رسيدن به پايداري در سه مولفه داخلي- خارجي، قدامي- خلفي و عمودي حين پرش- فرود توسط صفحه نيرو ثبت شد. با استفاده از آزمون آماري¬ تحليل كوواريانس فرضيه¬هاي تحقيق مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج: نتايج تحقيق بيانگر آن است كه تفاوت معناداري در زمان رسيدن به پايداري در هر سه مولفه داخلي- خارجي (000/0 p)، قدامي- خلفي (000/0 p) و عمودي (000/0 p) بين دو گروه تجربي و كنترل وجود داشت. به عبارتي يك دوره تمرينات NASM بر زمان رسيدن به پايداري مردان مبتلا به آسيب مزمن يك طرفه مچ پا تاثير معناداري داشته است. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج تحقيق به نظر مي¬رسد تمرينات NASM مي¬تواند با كاهش زمان رسيدن به پايداري در هر سه مولفه داخلي- خارجي، قدامي- خلفي و عمودي، پايداري پاسچر افراد مبتلا به آسيب مزمن يك طرفه مچ پا را بهبود بخشد. لذا باتوجه به نقشي كه اين متغير¬ها در بهبود عملكرد ورزشي و پيشگيري از وقوع آسيب¬هاي ورزشي در ورزشكاران دارند، احتمالا اعمال اين نوع تمرينات در كنار تمرينات تخصصي رشته ورزشي بتواند با تقويت عوامل مذكور ضمن كمك به انجام صحيحتر و دقيقتر مهارت¬هاي ورزشي، خطر ايجاد آسيب¬هاي ورزشي به خصوص در ناحيه اندام تحتاني به عنوان تكيه-گاه بدن و در عين حال شايعترين ناحيه آسيب در ورزشكاران را كاهش دهد.
چكيده لاتين :
Introduction: Functional ankle instability is one of the most common disabling complications of the acute ankle sprain and is the main cause of the sensory-motor impairment, disturbance in the role of feedbacks and the delay in the reaction time of the ankle muscles, especially the evertor muscles, which often results in the athlete staying out of exercise. The purpose of this study was to investigate Effects of NASM exercises program on time to stabilization of men subjects with unilateral chronic ankle injury. Method: Twenty four young men with unilateral chronic ankle injury (age: 21.85±3.24 years, mass: 72.53±6.47, height: 175.37±4.15) were selected and were divided evenly into two groups (experimental and control) in this semi-experimental study. Time to stabilization including anterior-posterior, medial-lateral and vertical components were measured during jump-landing using force plate before and after six weeks NASM exercises. Hypotheses were examined using ANCOVA test. Results: The results showed that there was significant difference between experimental and control groups in Time to stabilization including anterior-posterior (p 0.000), medial-lateral (p 0.000) and vertical (p 0.000) component. In other word, six weeks NASM exercises had a significant effect on these variables. Conclusion: According to results of this study, it seems that NASM exercises can improves the postural stability of people with unilateral chronic ankle injury by decreasing time to stabilization in anterior-posterior, medial-lateral and vertical components. Therefore, considering the role these variables play in improving sport performance and preventing the occurrence of sports injuries in athletes, it is likely that this type of exercise, along with specialized training in this field, can be strengthened these variables by helping them to do more accurately and reduce the risk of developing sports injuries, particularly in the lower limbs as the body s base, and at the same time the most common injury area in athletes.
