بررسي موانع عدم استقرار مدارس هوشمند در ايرانh

در آغاز قرن بيست و يكم، افراد و جوامع، با نياز روزافزون خود به آموزش، مسئوليت فوق‌العاده سنگيني بر دوش مؤسسات آموزشي گذاشته‌اند. سرعت فزايند علم و پيشرفت سريع فناوري، تلاش هرچه بيشتر دست‌اندركاران نظام آموزشي را براي آگاهي از فناوري‌هاي جديد و قابليت‌هاي آن‌ها ضروري مي‌سازد. توسعه فناوري اطلاعات و ارتباطات در برنامه هاي نظام آموزش و پرورش مي تواند تحول كيفي اهداف، برنامه ها، روش ها، شيوه ها و در نتيجه اثر بخشي آموزش ها را به دنبال داشته باشد. رواج فناوري‌هاي مبتني بر شبكه‌هاي جهاني و رايانه‎‌ها سبب پديد آمدن محيط‌هاي جديد يادگيري به شكل رسمي و غيررسمي شده است. از اين رو نظام‌هاي آموزشي در مقابل موج عظيمي از تحولات قرار گرفته‌اند كه در آن موقعيت سنتي مدرسه‌، روش آموزش، دانش‌آموزان، معلم و مدير به چالش كشيده شده است. پيدايش مدارس هوشمند به‌عنوان جزئي از سيستم‌هاي حمايت كننده‌ي آموزش رسمي براي يادگيرندگان محروم از تحصيل است. اگرچه ورود فاوا به مدارس مي‌تواند باعث تحول نظام آموزشي شود ولي ترويج فناوري‌هاي نوين با موانعي نيز همراه استيافته‌هاي پزوهش نشان داد كه موانع فردي، اقتصادي، فرهنگي – آموزشي و زيرساختي – فني به تربيت بيشترين تأثير را عدم استفاده فناوري اطلاعات و ارتباطات از سوي معلمان دارند.