الگوي ارتقاي عملكرد پايدار شركت ها باتوجه به ارتباط دانشگاه و صنعت

در سال هاي اخير باتوجه به تغييراتي كه در مسائل مورد توجه شركت ها به وجود آمده است، شركت ها بايد علاوه بر جنبه هاي اقتصادي به جنبه هاي اجتماعي و زيست محيطي نيز توجه نمايند. اين مساله نياز شركت براي بهبود عملكرد پايدار را افزايش داده است و از آنجايي كه شركت هاي كوچك و متوسط به دليل محدوديت هايي كه با آن مواجهند به تنهايي توانايي بهبود عملكرد پايدار خود را نخواهندداشت لذا همكاري با شركا به يك ركن اساسي براي آن ها تبديل شده است. از آنجا كه دانشگاه و صنعت دو نهاد كليدي جامعه در دنياي دانايي محور كنوني مي باشند، امروزه الزام ايجاد ارتباط و تعامل بين اين دو نهاد بيش از پيش آشكار شده است. هدف از اين پژوهش بررسي تاثير سبك هاي ارتباط دانشگاه و صنعت بر عملكرد پايدار شركت و همچنين بررسي تاثير ارتباط قراردادي دانشگاه و صنعت بر عملكرد پايدار شركت با تعديلگري ظرفيت جذب دانش مي باشد. با بررسي مباني نظري، مدل مفهومي مناسب استخراج گرديد و بعد از جمع آوري داده از 40 شركت كوچك و متوسط مستقر در شهرك صنعتي سپيدرود رشت تجزيه و تحليل داده ها انجام شد. تحليل داده ها نشان داد كه ارتباط رابطه اي به صورت مستقيم تاثير مثبتي بر عملكرد پايدار شركت ها ندارد بلكه از طريق بهبود ارتباط قراردادي دانشگاه و صنعت مي تواند بر بهبود عملكرد پايدار شركت ها تاثير بگذارد.