استفاده از سازوكار نوآوري باز در ارتقاي نظام سلامت

مقدمه: ضرورت وجود خلاقيت و نوآوري در سازمان‎ها تا حدي است كه برخي منابع نبود آن را با نابودي سازمان در درازمدت يكي دانسته‌اند. در سال‌هاي اخير مدل موردقبول براي مديريت نوآوري بر اساس نياز سازمان‌ها، فرايندهاي نوآوري را به سمت باز بودن، سوق داده و فناوري‌هاي توسعه‌يافته داخلي و خارجي را براي ايجاد ارزش كسب‌وكار باهم تركيب مي‌نمايد. نوآوري باز مفهومي متضاد با نوآوري بسته است. نوآوري باز، جريانات سودمند دروني و بيروني دانش به‌منظور سرعت بخشيدن به نوآوري داخلي و گسترش بازار براي استفاده خارجي از نوآوري است. نوآوري باز زماني اتفاق ميافتد كه همه ايده‌ها از داخل و خارج سازمان با يكديگر به اشتراك گذاشته شوند و همچنين سازمان با دانشگاه‌ها و مشاوران و تحليلگران در ارتباط باشد. در نوآورى باز، سازمان‌ها محيط را براى فناوري و دانش كاوش نموده و صرفاً به تحقيق و توسعه داخلى خود وابسته نيستند. روش پژوهش: در اين پژوهش بامطالعه مروري، پارادايم نوآوري باز در بخش سلامت و بهداشت بررسي‌شده است. در همين راستا، با بررسي مطالعات و تحقيقات قبلي سعي در تعيين عوامل تأثيرگذار بر نوآوري باز متناسب با بخش سلامت ايران شده است. لذا مسئله اصلي تحقيق حاضر تعيين مهم‌ترين عوامل تأثيرگذار نوآوري باز بر بخش سلامت است. يافته‌ها: بررسي ما نشان داد، تعامل بخش بهداشت و درمان در نوآوري باز، محدود است و لازم است تحقيقات بيشتري را با تمركز بر چگونگي باز كردن نوآوري در مراقبت‌هاي بهداشتي انجام شود. نتيجه‌گيري: بحث نوآوري باز در اكثر زمينه‌ها انجام‌شده ولي متأسفانه در بخش سلامت و بهداشت تلاش زيادي نشده است. ازآنجايي‌كه دستيابي به ايده‌هايي كه از افراد مختلف گرفته مي‌شود كمك شاياني به پيشبرد اهداف سلامت مي‌نمايد، استفاده از نوآوري باز و ظرفيت‌هاي آن در حوزه سلامت و بهداشت ضروري است.