رابطه ويژگي‌هاي شخصيتي با عملكرد شغلي در بين پرستاران شاغل در يك بيمارستان آموزشي

مقدمه: سازمان‌هاي ارائه‌دهنده خدمات بهداشتي درماني همواره درصدد افزايش عملكرد شغلي كاركنان خود هستند. پژوهش حاضر باهدف بررسي رابطه ويژگي‌هاي شخصيتي با عملكرد شغلي در بين پرستاران شاغل در يك بيمارستان آموزشي در شهر يزد انجام‌شده است. روش پژوهش: اين پژوهش، پژوهشي پيمايشي-توصيفي است. در اين پژوهش از دو پرسشنامه پنج عامل بزرگ شخصيت NEO-FFI و عملكرد شغلي پاترسون جهت جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد جامعه پژوهش شامل كليه پرستاران شاغل در يك بيمارستان آموزشي در شهر يزد در سال 1395 بودند. جهت تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و تحليلي (همبستگي پيرسون و رگرسيون گام‌به‌گام) استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد در بين ابعاد پنج عامل بزرگ شخصيت، دو بعد مسئوليت‌پذيري (52/6±80/44) و روان‌نژندي (50/33±65/5) به ترتيب بيشترين و كمترين ميانگين نمره را به دست آوردند. همچنين نمره عملكرد شغلي در اين بيمارستان 26/10±5/64 به دست آمد. بررسي همبستگي بين متغيرها نشان داد بين عملكرد شغلي و روان نژندي رابطه معكوس (p=0.004, r= -0.260) و با دلپذير بودن (p=0.000, r=0.470) و مسئوليت‌پذيري (p=0.000, r=.0514) رابطه مستقيم وجود دارد. همچنين، بر اساس نتايج تحليل رگرسيون، از بين كليه ابعاد شخصيت، متغيّرهاي دلپذير بودن و مسئوليت‌پذيري قوي‌ترين پيش‌بين‌هاي عملكرد شغلي بودند اما تنها 29 درصد واريانس عملكرد شغلي را تبيين نمودند. نتيجه‌گيري: از بين ويژگي‌هاي شخصيتي، دو متغير دلپذير بودن و مسئوليت‌پذيري نقش مؤثرتري در عملكرد شغلي دارند. به اين معنا كه پرستاراني كه ويژگي‌هاي شخصيتي مطلوبي در دلپذير بودن و مسئوليت‌پذيري دارند، انتظار مي‌رود كه از عملكرد شغلي بهتري نيز برخوردار باشند.