عوامل پيش¬بيني كننده استفاده از مرخصي استعلاجي در پرستاران بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي مشهد

زمينه و هدف: مرخصي استعلاجي، به عنوان وجه پنهان غيبت از كار، از جمله مشكلات مهم اغلب سازمان¬ها در حوزه مديريت منابع انساني قلمداد شده و تأثيرات منفي آن بر كاهش بهره وري نيروي انساني به خوبي شناخته شده است. اين معضل در سازمان¬هاي ارائه دهنده مراقبت¬هاي سلامت دو چندان شده و كاهش كيفيت خدمات سلامت را نيز در پي داشته است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعيين عوامل پيش بيني كننده استفاده از مرخصي استعلاجي در پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي مشهد انجام گرفت. روش پژوهش: اين پژوهش، مطالعه‌اي توصيفي-‌مقطعي بود. نمونه پژوهش 450 نفر از پرستاران سه بيمارستان منتخب دانشگاه علوم پزشكي مشهد است كه در سال 1395 از مرخصي استعلاجي استفاده كرده بودند؛ و همچنين 300 نفر از افرادي كه از مرخصي استعلاجي استفاده نكرده بودند (به عنوان گروه كنترل). ابزار جمع آوري داده‌ها پرسشنامه اي پژوهشگر ساخت بود. روايي پرسشنامه توسط متخصصان اين حوزه و پايايي آن به صورت پايلوت در 70 نمونه بررسي شده و تأييد شد. داده¬هاي جمع آوري شده توسط روش¬هاي آمار توصيفي و تحليلي شامل رگرسيون خطي ساده و چند گانه با استفاده از نرم افزار SPSS تحليل گرديدند. يافته‌ها: وضعيت تأهل(OR=1.55)، تعداد شيفت‌هاي كاري در ماه (OR=1.06)، تعداد ساعات اضافه كار در ماه (OR=0.98)، تداخل ساعات كاري با روزهاي تعطيل (OR=0.89)، احتمال ايجاد خطر در محل كار توسط بيمار و يا ساير مراجعين (OR=1.17) و تغيير مكرر محل كار بين بخش‌هاي مختلف (OR=1.65) به عنوان متغيرهاي پيش بيني كننده¬هاي استفاده پرستاران از مرخصي استعلاجي برآورد گرديدند. نتيجه‌گيري: با اتخاذ تدابيري جهت بهبود وضعيت امنيتي محيط كار و كاهش جابجايي¬ها بين بخش¬ها مي‌توان ميزان مرخصي استعلاجي پرستاران را كاهش داد.