فرسودگي شغلي و عوامل مرتبط با آن در بهورزان استان همدان

مقدمه: فرسودگي شغلي سندرمي مشتمل بر خستگي هيجاني ، مسخ شخصيت و كاهش كفايت فردي مي باشد. پرسنل سيستم بهداشتي درماني به دليل مواجهه با استرس هاي فيزيكي ، رواني و هيجاني به شدت در معرض فرسودگي شغلي مي باشند. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان فرسودگي شغلي بهورزان استان همدان و عوامل مرتبط با آن انجام گرفته است. روش كار: در اين مطالعه توصيفي مقطعي بر روي 301 نفر از بهورزان استان همدان انجام شد. براي گردآوري داده ها از دو پرسشنامه جمعيت شناختي و پرسشنامه فرسودگي شغلي مازلاك استفاده شد. سپس براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزار SPSS استفاده شد. يافته ها: يافته هاي حاصل از پژوهش نشان داد كه 9/36 درصد از بهورزان فرسودگي شغلي دارند. 5/37% از افراد احساس خستگي هيجاني را در حد بالا ، 6/18% احساس مسخ شخصيت را در حد بالا و 5/58% احساس كفايت فردي را در پايين گزارش كردند. ميزان فرسودگي شغلي بهورزان در ابعاد خستگي هيجاني و كفايت فردي در دو جنس تفاوت معني دار نشان داد(05/0 P). نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه فرسودگي شغلي در بين بهوزران بالا مي باشد و اين مسئله به عوامل متعدي از جمله شرايط محيط كار ، تجربه كاري ، بالا بودن حجم كار ، فشار رواني مرتبط با كار ، ميزان رضايت شغلي و نيز سختي شرايط كار بستگي دارد.