چالش‌ها و راهكارهاي برنامه تحول و نوآوري در آموزش عالي سلامت: بسته اعتباربخشي مؤسسات و بيمارستان‌هاي آموزشي

مقدمه: موفقيت هر سازماني درگرو وجود يك نظام ارزشيابي كارآمد و باكفايت است. اعتباربخشي معياري براي دستيابي سازمان‌هاي سلامت به استانداردهاي از قبل مشخص‌شده، از راه ارزيابي مقايسه‌اي خارجي و مستقل است. برنامه تحول و نوآوري در آموزش عالي سلامت در سال 1394، بر مبناي سياست كلي برنامه جامع آموزش عالي نظام سلامت در راستاي تحقق اهداف برنامه تحول نظام سلامت، سندي راهبردي است كـه بر مبناي اسناد بالادستي ازجمله چشم‌انداز ايران 1404، نقشه جامع علمي كشور، نقشه جامع علمي سلامت و برنامـه تحول نظام سلامت تدوين گرديد و به دانشگاه‌هاي علوم پزشكي كشور كه در قالب كلان مناطق سازمان‌دهي شده بودند، ابلاغ شد. برنامه مذكور در قالب 12 بسته شامل بسته آينده‌نگري و مرجعيت علمي در آموزش پزشكي ، بسته حركت به‌سوي دانشگاه‌هاي نسل سوم ، بسته آموزش پاسخگو و عدالت محور ، بسته توسعه راهبري، ‌هدفمندي و ماموريت‌گرايي آموزش پزشكي ، بسته آمايش سرزمين، ماموريت‌گرايي، تمركزگرايي و ارتقاي توانمندي دانشگاه‌ها ، بسته نهادينه‌سازي رويكرد آموزش پاسخگو در نظام سلامت ، بسته اعتلاي اخلاق حرفه‌اي ، بسته بين‌المللي سازي آموزش علوم پزشكي ، بسته توسعه آموزش مجازي در علوم پزشكي ، بسته ارتقاء نظام ارزيابي و آزمون‌هاي علوم پزشكي ، بسته اعتباربخشي بيمارستان‌هاي آموزشي ، بسته توسعه و ارتقاي زيرساخت‌هاي آموزش علوم پزشكي طراحي شد و كليد خورد. هدف از پژوهش حاضر چالش‌ها و راهكارهاي برنامه تحول و نوآوري در آموزش عالي سلامت با تمركز بربسته اعتباربخشي مؤسسات و بيمارستان‌هاي آموزشي بوده است. روش پژوهش: اين مقاله به‌صورت مروري- كتابخانه‌اي و با استفاده از كتب، مقالات فارسي و لاتين، جستجو در مجلات و سايتهاي معتبر تنظيم‌شده است؛ و اسناد دولتي درزمينهٔ تحول و نوآوري در آموزش علوم پزشكي با كليدواژه‌هاي، Innovation، Development و Evolution صورت گرفت. يافته‌ها: مطالعات زيادي از جنبه‌هاي مختلف برنامه تحول و نوآوري در آموزش علوم پزشكي را بعد از اجرا موردبررسي قرار داده‌اند. برخي از مهم‌ترين دلايل تأخير در تحول و نوآوري آموزش كمبود منابع و زيرساخت‌هاي مناسب براي ارتقاي كمي و كيفي آموزش عالي مشكلات تأمين منابع، اولويت قرار گرفتن بهداشت و درمان در مجموعه كارهاي اجرايي دولت و فوريت‌هاي رسيدگي به حوزه درمان و بهداشت بود. نتيجه‌گيري: با گسترش تعداد و دامنه فعاليت آن‌ها و به‌موازات تغييرات وسيع در شيوه‌هاي آموزشي، وجود نظامي جهت اطمينان از تناسب فعاليت‌ها و منابع با رسالت موردنظر به‌خصوص سازوكار و ابزارهاي كه بتوان به‌وسيله آن‌ها كيفيت آموزش علوم پزشكي را ارتقاء داد ضرورت دارد. طرح اعتباربخشي مي‌تواند سبب ايجاد رقابتي سالم بين دانشگاه‌هاي علوم پزشكي آموزشي در سراسر كشور براي كسب بودجه بيشتر به بيمارستان‌هاي خود مي‌شود و اين امر مي‌تواند كيفيت و كميّت خدمات آموزشي را افزايش دهد.