تحليلي بر طرح تحول نظام سلامت؛ بزرگ‌ترين طرح درماني كشور ايران در دولت يازدهم

مقدمه: مأموريت اصلي نظام سلامت؛ ارتقاي سلامت، دسترسي عادلانه، بهبود كيفيت خدمت و همچنين رضايت مي‌باشد. طبيعتاً طي سال‌هاي گذشته ملزومات تحصيل اين مأموريت تحت تأثير شرايط اقتصادي، اجتماعي، سياسي پيوسته تغيير كرده است؛ بنابراين پاسخگويي به اين تغييرات مهم‌ترين استدلالي است كه بر اساس آن بايد نظام سلامت را متحول كرد. به راه‌اندازي هر طرح جديد، اهميت سنجش امكانات و همچنين نقاط قوت و ضعف و فرصت‌ها و تهديدهاي آن در اولويت قرار مي‌گيرد. هدف مقاله حاضر، سنجش اين موارد در طرح تحول نظام سلامت ايران مي‌باشد. روش پژوهش: مطالعه حاضر مطالعه‌اي كيفي با رويكرد تفسيري بود كه در سال 1396 انجام و براي گردآوري داده‌ها از مصاحبه نيمه‌ساختاريافته استفاده گرديد. مصاحبه‌ها از 24 نفر افراد خبره از سازمان‌هاي مختلف ازجمله ستاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي، دانشگاه¬هاي علوم پزشكي و كارشناسان حوزه سلامت انجام گرفت. تحليل مصاحبه‌ها با روش تحليل محتوا انجام گرفت. يافته‌ها: در مطالعه حاضر، 6 كد اصلي و 46 كد فرعي به دست آمد. كدهاي اصلي شامل تأمين مالي، مديريت طرح، ارائه خدمت، نيروي انساني، نظام اطلاعاتي و فناوري پزشكي بود. مشاركت دادن مديريت بيمارستان‌ها در ريسك توليد و تخصيص منابع، كاهش سزارين، افزايش انگيزه نيروهاي مامايي، تسريع در تكميل كادر نيروي انساني ازجمله نيروهاي پرستاري، كاهش پرداخت‌هاي غيررسمي و زيرميزي، حمايت از بيماران صعب‌العلاج؛ برخي از مهم‌ترين نقاط تقويت اين طرح بيان شد. نتيجه‌گيري: با توجه به اجراي 4 سال و نيمه طرح تحول نظام سلامت هنوز هم با چالش‌هاي جدي روبروست. بهتر است تخصيص منابع كافي براي بخش‌هاي بهداشت و پيشگيري كه داراي حداكثر بازدهي است، صورت گيرد و براي اجراي كامل نقش وزارت بهداشت، نقش ارائه‌كننده خدمات از ساير نقش‌هاي سياست‌گذاري، ارزيابي و نظارت اين سازمان تفكيك شود. به نظر مي‌رسد گشايش و حل چالش‌هاي اين طرح نيازمند تشريك‌مساعي بين 3 ركن اساسي تصميم‌ساز يعني وزارت بهداشت، بيمارستان و بيمه‌ها مي‌باشد.