بررسي رابطه بين توانمندسازي و سرمايه اجتماعي با اثربخشي سازماني در بين كاركنان ستادي دانشگاه علوم پزشكي بيرجند

مقدمه: يك سازمان جهت رسيدن به اهداف سازماني بايستي داراي اثربخشي مناسب باشد، توانمندسازي كاركنان و داشتن حس مهم بودن و سرمايه اجتماعي در آن‌ها به نظر مي‌تواند اثربخشي سازمان را تحت تأثير قرار دهد، ازاين‌رو مطالعه حاضر باهدف بررسي رابطه بين توانمندسازي و سرمايه اجتماعي با اثربخشي سازماني در بين كاركنان ستادي دانشگاه علوم پزشكي بيرجند صورت گرفته است. روش پژوهش: اين مطالعه به‌صورت مقطعي-تحليلي بر روي 225 نفر از كاركنان ستادي دانشگاه علوم پزشكي بيرجند كه به روش نمونه گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند، صورت گرفت. براي جمع آوري اطلاعات از سه پرسشنامه استاندارد، پرسشنامه اثربخشي سازماني، پرسشنامه سرمايه اجتماعي و پرسشنامه توانمندسازي استفاده شد. براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات از نرم‌افزار spss و از آزمون تحليل رگرسيون، همبستگي پيرسون و مستقل استفاده شد. يافته‌ها: بر اساس نتايج در افراد موردبررسي 51 7/22 درصد توانمندي در سطح بالا ، 4/4 درصد سرمايه اجتماعي در سطح بالا و 2/6 درصد اثربخشي سازماني را در سطح بالا گزارش كردند و مابقي در سطح پايين يا متوسط در هر حيطه بودند. يافته ها نشان دادند كه بين توانمندسازي كاركنان و سرمايه اجتماعي با اثربخشي سازماني كاركنان رابطه وجود دارد (05 p). بر اساس نتايج، بين ابعاد سرمايه اجتماعي با اثربخشي سازماني رابطه معني‌داري وجود داشت (05 p)، همچنين بين توانمندسازي و سرمايه اجتماعي با اثربخشي سازماني بر اساس جنس تفاوت معني‌داري وجود نداشت (05 p). نتيجه‌گيري: سرمايه اجتماعي و اثربخشي سازماني در بين كاركنان در سطح بالا نمي‌باشد، ازاين‌رو توجه به كاركنان و حمايت از آن‌ها مي‌تواند با افزايش سرمايه اجتماعي و درنتيجه اثربخشي سازماني در بين كاركنان همراه شود. همچنين با توجه به نتايج و نقش توانمندسازي كاركنان در اثربخشي بهتر سازمان، پيشنهاد مي‌گردد مديران نسبت به توانمندسازي كاركنان اقدام نمايند.