طراحي ضريب برآورد پرستار مورد نياز در بخش هاي بستري بيمارستان در ايران با استفاده از روش نسبت پرستار به بيمار

مقدمه: هدف اصلي از برنامه ريزي منابع انساني اطمينان از وجود تعداد و تركيب مناسب از كاركنان در زمان و مكان مناسب مي باشد. هسته برنامه ريزي منابع انساني برآورد تعداد نيروي انساني مورد نياز سازمان مي باشد. از اين رو هدف از اين مطالعه طراحي ضريب برآورد پرستار مورد نياز در بخش هاي بستري بيمارستان در ايران با استفاده از روش نسبت پرستار به بيمار بود. روش پژوهش: اين مطالعه به صورت تحليلي و مقطعي در سال 1396 در دانشگاه علوم پزشكي مشهد انجام شد. براي تعيين نسبت پرستار به بيمار مورد نياز بخش هاي بستري (55 بخش) از روش گروه اسمي تخصصي استفاده شد. 55 جلسه گروه اسمي تخصصي با 348 سرپرستار با تجربه براي شناسايي نسبت پرستار به بيمار مطلوب برگزار شد. متوسط زمان جلسات برگزار شده 30 دقيقه بود. تعداد اعضاء جلسات گروه اسمي بين 5 تا 7 نفر با توجه به نوع بخش بستري متغير بود. به منظور تعيين زمان كاري در دسترس پرستاران از طريق مراجعه به اداره حقوق و دستمزد دانشگاه علوم پزشكي مشهد و بررسي اسناد و مدارك مربوط عوامل تأثيرگذار بر ((ساعات كاري دردسترس پرستاران)) شناسايي و در 5 سناريو مورد بررسي و محاسبه قرار گرفتند.در پايان اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار اكسل مورد تحليل قرار گرفتند. يافته ها: 15 عامل موثر بر زمان دردسترس پرستاران شناسايي گرديد. بخش هاي بستري بيمارستان با توجه به نسبت پرستار به بيمار در 9 سطح و با توجه به زمان دردسترس پرستاران در 12 سطح طبقه بندي شدند. در تمام سناريو ها، بالاترين ضريب برآورد پرستار مورد نياز مربوط به بخش آي سي يو سوختگي و پايين ترين نرم يا ضريب مربوط به بخش هاي روانپزشكي بود. نتيجه گيري: نسبت پرستار به بيمار و زمان دردسترس پرستاران دو جزء مهم و اصلي در محاسبه ضريب برآورد پرستار مورد نياز در بخش هاي مختلف بيمارستان مي باشد. استفاده از ضرايب برآورد پرستار مورد نياز مي تواند از تصميمات سليقه ايي مديران در توزيع پرستاران جلوگيري نمايد، همچنين اين ضرايب مي تواند به عنوان يك استراتژي كارآمد در راستاي بهبود هم در سطح بكارگيري نيروي پرستار و هم در سطح مراقبت از بيمار به حساب آيد.