تآملي بر پارامترهاي تاثيرگذار بر بهبود و توسعه نظام آموزشي عالي ايران

از مهمترين شاخصه هاي تجسد تعالي در افق توسعه آتي و دستيابي به حداكثر كارايي در حوزه آموزش عالي كشور، بهره گيري از ظرفيت موجود با هموارسازي بسترهاي پيش نياز، كارآمدسازي و بهبود مستمر نظام آموزش، چارچوب هاي پژوهشي و فناورانه آن با ديدگاهي پويا مي باشد. ليكن بروز نابه ساماني ها و نمود كمبودها در حوزه كاركردي نظام آموزش عالي سبب گشته سيستم ياد شده دچار تعارض گشته و از خط مشي خود يعني توليد و بكارگيري علم در جامعه فاصله گيرد، لذا در تداوم آن، فقدان ساختار واجد شرايط بهينه سازي آموزش عالي خود را به وضوح نمايان مي سازد. بر مدار اين سخن، نوشتار حاضر قصد دارد با روش توصيفي ـ تحليلي و با تكيه بر مطالعات كتابخانه اي و برداشت هاي ميداني در مقياسي معطوف و ناظر به افراشت هاي مفهومي و كلان در حوزه آموزش عالي، عوامل موثر در بهبود كيفيت آموزشي نظام آموزش عالي كشور را در سه حوزه آموزش، پژوهش و فناوري احصاء نموده و با تدقيق در اجزاي الگوي ياد شده، چارچوب كلان مطلوب در اين مسير را تدوين نمايد. يافته ها نشانگر آن بود كه نظام مديريتي و بازتعريف ساختار آن در كنار مولفه هاي اجتماعي و فرهنگي در كنار جغرافياي علمي كشور از اهميت فزاينده اي در كيفيت بخشي به نظام آموزش عالي ايران برخوردارند. بر اين اساس، در راستاي تحقق ارزش هاي مفروض، بايد تلازم و ترابط مفاهيم ياد شده نسبت به هم مشخص، برنامه ريزي و اجرا گردد.