توسعه نظام آموزش عالي طي سالهاي 1388 تا 1391 ازنگاه مصوبات شوراي گسترش آموزش عالي

هدف مقاله حاضر بررسي توسعه آموزش عالي طي سالهاي اول تا چهارم برنامه پنجم توسعه اقتصادي اجتماعي از نگاه آمار شوراي گسترش آموزش عالي است.اين پ‍ژوهش به لحاظ نوع توصيفي – تحليلي وبه لحاظ هدف كاربردي است.جامعه آماري شامل اسنادومدارك موجوددرشوراي گسترش اموزش عالي است كه نمونه آماري به صورت هدفمند انتخاب شد.ابزار جمع آوري اطلاعات فيش هاي محقق ساخته است و براي تجزيه وتحليل اطلاعات از روش هاي آمار توصيفي استفاده شده است.نتايج پژوهش بيانگرآن است كه از ابتداي برنامه پنجم توسعه تاكنون بيشترين سهم توسعه آموزش عالي كشوراز بين گروه هاي شش گانه آموزشي كشور از لحاظ مقاطع تحصيلي، مقطع كارشناسي با(43.4%) نسبت به ساير مقاطع تحصيلي بيشترين سهم مصوبات شوراي گسترش را به خود اختصاص داده است.از لحاظ گروههاي عمده آموزشي بيشترين مصوبات مربوط به گروه آموزشي علمي كاربردي با (39.1%) نسبت به ساير گروههاي آموزشي و بالاترين رشددربين زير نظام هاي آموزش عالي كشور (دانشگاههاي دولتي ووابسته به وزارت علوم تحقيقات وفناوري، دانشگاه آزاد اسلامي، دانشگاه پيام نور،دانشگاه جامع علمي كاربردي و موسسات اموزش عالي غير دولتي غير انتفاعي) ،زير نظام دانشگاه آزاد اسلامي با (3/30%) بيشترين مصوبات شوراي گسترش آموزش عالي را داشته است.براين اساس پيشنهاد مي شود شوراي گسترش آموزش عالي روند توسعه آموزش عالي را درچارچوب آمايش آموزش عالي دنبال نمايد.