معماري سبز؛ راهكاري جهت كاهش آلودگي در اكوسيستم شهري

در سال هاي اخير، مفهوم پايداري و اجراي توسعه پايدار به يك بحث مشترك در بين رشته هاي گوناگون تبديل شده است. مفهوم معماري سبز با مفاهيم معماري پايدار و يا ساختمان سبز نيز شناخته شده است. در معماري سبز تئوري، علم و سبك ساختمان طراحي و ساخته شده مطابق با اصول سازگار با محيط زيست است. معماري سبز و يا طراحي سبز رويكردي است كه اثرات مضر بر سلامت انسان و محيط زيست به حداقل مي رساند و هدف طراح حفاظت از آب، هوا و خاك با انتخاب مصالح ساختماني و شيوه هاي ساخت و ساز سازگار با محيط زيست است. براي طراحي، ساخت، راه اندازي و نگهداري ساختمان ها انرژي، آب و مواد جديد استفاده مي شود و همچنين مقادير زيادي زباله توليد مي شود كه باعث اثرات منفي بر بهداشت و محيط زيست مي شود. در اين نوع معماري تلاش براي به حداقل رساندن تعداد منابع مصرف شده در ساخت و ساز ساختمان، استفاده و بهره برداري بهينه از منابع و همچنين محدود كردن آسيب به محيط زيست از طريق انتشار آلودگي و زباله از اجزاي ساختمان است. به منظور محدود كردن اين اثرات محيط زيستي ساختمان ها و طراحي سازگار با محيط زيست و ساختمان هاي كارآمد؛ سيستم هاي ساختماني سبز بايد معرفي شوند. همچنين معماري سبز مزاياي محيطزيستي، اجتماعي و اقتصادي بسياري به همراه دارد. معماري سبز سازگار با محيط زيست، سبب كاهش آلودگي، حفظ منابع طبيعي و جلوگيري از تخريب محيط زيست مي شود. از لحاظ اقتصادي، مقدار پولي كه اپراتورهاي ساختمان براي آب و انرژي هزينه مي كنند را كاهش مي دهد و باعث بهبود بهره وري از آن مي شودواز نظر اجتماعي ساختمان هاي سبز چشم انداز زيبا ايجاد نموده و باعث كمترين آسيب در زيرساخت هاي محلي مي شوند.