اصول طراحي مجموعه مسكوني بر اساس الگوي اجتماعي – فضايي در معماري سنتي

انسان موجودي است منطقي، اجتماعي، واقع بين و پيش رونده و پيش برنده. هر چند در انسان خصايص ضد اجتماعي، نظير حسادت، خصومت وغيره وجود دارند، ولي اينها كشش هايي مبتني بر طيب خاطر نيستند كه الزاماً به كنترل آنها اقدام شود، بلكه عكس اعمل هايي در قبال ناكام ماندن كشش هاي اساسي تري نظير عشق و محبت، احساس تعلق، احساس امنيت وغيره هستند. لذا انسان اصولاً همكاري كننده، سازنده وقابل اعتماد است و چنانچه در او مقاومتي موجود نباشد، عكس العمل هايش مثبت، پيشرونده و سازنده خواهد بود. الگوهاي اجتماعي – فضايي در معماري سنتي داراي شاخص ها و ميزان هايي است كه با استفاده از آنها مي توان در طراحي و معماري استفاده نمود. از جمله اين الگوها مي توان به نياز به حرمت ساكنان، پاسخگو به ميل به پيوند با ديگران و پاسخگوي نياز به تعلق اشاره نمود. اين مقاله سعي دارد تا اصول طراحي مجموعه مسكوني بر اساس الگوي اجتماعي – فضايي در معماري سنتي بپردازد.و به اين پرسش پاسخ گويد: طراحي مجموعه مسكوني بر اساس چه الگوهاي اجتماعي-فضايي معماري سنتي چگونه است ؟