استفاده از سازه هاي موجود درون طبيعت در معماري

از ابتداي تمدن بشري، دنياي پر جاذبه طبيعي منبعي بسيار غني براي نوآوري و الهام بخشي بزرگ ترين نقاشان، مجسمه سازان، موسيقي دانان، فيلسوفان، شاعران، طراحان و مهندسان بوده است. دنياي طبيعي پيرامون ما در حال حاضر به سطح بالايي از توسعه در طول ميليون ها سال تكامل تدريجي خود رسيده است و دنياي امروز از دوران تغييرات طولاني عبور كرده تا به سطحي از زيبايي كه ما امروزه آن را مي بينيم و درك مي كنيم، دست يابد. فرآيند خلق فرم هاي طبيعي كه ما آنها را ذاتا زيبا مي ناميم، سير تحول طولاني داشته است كه در طول ميليون ها سال اتفاق افتاده است. فرم هاي طبيعي در طول قرون متمادي براي رسيدن به راه حل هاي قابل قبول در برابر عوامل خارجي (اقليم، دسترسي به غذا، سرپناه و ...) توسعه يافته اند. تجزيه عوامل و محدوديت هاي عملكردي و سازه اي، بسياري از عوامل فوق الذكر را خلاصه مي سازد. نتيجه استفاده از فرم هاي طبيعي در طراحي معماري، دستيابي به طرحي عالي است كه كارايي سازه اي، نيازهاي عملكردي و زيبايي شناسي در آن با يكديگر تركيب شده اند. درس هايي كه از طبيعت آموخته مي شوند و به طور مناسب به كار مي روند نه فقط «تقليد محض» از آن. در اين مقاله ابتدا سازه هاي موجود در طبيعت معرفي مي شوند و با بررسي نمونه هاي مختلف مانند درختان، پوسته تخم پرندگان، صدف هاي دريايي و ... مشابهت ها و تفاوت هاي دست ساخته هاي انسان با نمونه هاي طبيعي تحليل مي گردد. در ادامه استفاده طراحان از انواع فرم هاي طبيعي توضيح داده شده و در پايان نمونه طرح هاي موفق با استفاده از فرم هاي طبيعي تجزيه و تحليل مي گردد.