تبيين اصول طراحي بر پايه مطالعه تقابل مفاهيم سنت وتجدد در ادبيات و معماري معاصر ايران

در عصر حاضر جامعه ايران بين دو نيروي سنت و مدرنيته در كش وقوس است. در بعضي مواقع گرايش بسمت سنتهاست، يا به عبارتي ديگر هنوز مدرنيته كاملاً مسلط نشده است و در بعضي موارد مدرنيته در بين سطوح مختلف مردم و باورهاي آنان و منجمله معماري ، پذيرفته شده است. اگر كاملاً جامعه بطرف سنتها پيش برود ويا مدرنيته هر كدام جوابگوي زمان ومكان خاص خودش است، اما تواماً ويا مابين نمي تواند راهگشاي مشكلات باشد. بهترين راه حل بنظر مي رسد ارائه برداشتي نو و به روز از سنتها و در تلفيق با مدرنيته باشد تا ضمن هماهنگي با ساير جوامع، تا آنجا كه ممكن است سنتها نيز حفظ گردد. در اين بين معماران براي انجام هر نوع پروژه معماري متاثر از بينابيني بودن اين دو مفهوم هستند و هنوز زباني كه از يكسو حفظ سنتها در آن ديده شده باشد و از سوي ديگر تلفيق و سازگاري با مدرنيته را ايجاد كرده باشد نتوانسته اند بوجود بياورند. شايد علت اصلي بسياري از مشكلات معماري امروز نيز عدم تبيين مشخص وبه روز از اين دو مفهوم باشد. در تحليل پيش رو سعي شده كه به معاني مورد اشاره نگاهي دقيق تر انداخته شود.