بررسي چگونگي مفهوم پديدارشناسي مكان در بازسازي فضاي وجودي (معماري مسكوني)

در اين مقاله با بررسي مفاهيم پديده شناسي و نيز معاني هويت بخشي به مكان در يك فضاي مسكوني و همچنين تفكيك مباني فضايي به بررسي نقش و اهميت فلسفه وجودي انسان در ميان بيشترين انگيزه هاي تاثير گذاري هويت بخشي و حس هاي وجودي يا همان پديدار شناسي استعلايي پرداخته ميشود .رسيدن به نكات مشخص در مورد ريشه يابي مكان در گذشته و وجود فرهنگ در ذات فضاي جمعي ساكنين در يك مكان ميتواند راهگشاي رسيدن به يك طرح مطلوب معماري مسكوني و طراحي آن باشد.مسكن هاي دوره كنوني با توجه به اينكه از شرايط رفاهي بالايي برخوردار ميباشند ، شرايط نامطلوبي را در مواجهه با زندگي و محيط هاي انسان ساخت داشته و تنها از طريق پرداختن به عوامل بالا دست مانند طرح تفضيلي بيشترين منافع خود را در صرفه هاي اقتصادي مي جويند،يك خانه در دوران هاي گذشته به خوبي به اصالتهاي زندگي و ويژگيهاي محيطي آگاه بوده ،پرداختن به هويت و اصالتهاي مردم در هر مكان خاص و فضاهاي كالبدي با نوع فرهنگ و زيست (composition) روش فعاليتهاي انساني است ، همنهشتي (style) سبك آنان موجب رسيدن به فضاها وحس هاي وجودي بهتري براي ساكنين ميباشد .چنين معماري (lebenswelt ) جهان هايي به ندرت دچار تغيير و تحول شده و ساكنين نسبت به آن احساس تعلق خاطر پيدا خواهند كرد و به سختي حاضر به تغيير و تحول و يا حتي ترك آن خواهند بود.در اين مقاله تلاش ميگردد با توجه به مطالعات صورت گرفته درباره (house) و نه صرفا به عنوان مسكن (home) پديده مكان و نتايج بدست آمده در مفهوم طراحي فضاي يك خانه بتوان در جهت خلق يك فضاي بهتر براي سكونت در زندگي امروز دست يافت.