حفاظت و باززنده سازي ساختارهاي تاريخي با رويكرد كاربري مجدد: نمونه موردي خانه تاريخي خردمندي شيراز

حفاظت از ميراث فرهنگي و تاريخي ايران گامي در جهت توسعه و شكوفايي فرهنگي و اقتصادي است. در ميان فرايند حفاظت آثار مختلف تاريخي، بحث باززنده سازي و احيا يكي از مقولات مهم و قابل توجه است كه با توجه به گونه معماري در دوران هاي مختلف بسيار مهم است. دوران پهلوي در ايران به عنوان گذر تاريخي معماري سنتي ايران به معماري جديد فصلي مهم است و بناهاي ساخته شده در اين دوران ويژگي هاي منحصر به فردي دارند كه در بحث كاربري مجدد قابل توجه است. خانه خردمندي در شيراز يكي از اين بناهاست. هدف از اين مقاله بررسي جايگاه احيا و باززنده سازي اثر و تاثيرات آن بر حفاظت است و اينكه پتانسيل سنجي منطقه اي و سياست‌گذاري‌ جهت دستيابي به طرحي مناسب براي تغيير كاربري اثر متناسب با نيازهاي تعريف شده در موضوع خدمات گردشگري چه مي تواند باشد. روش تحقيق به صورت توصيفي- تحليلي است. يافته هاي حاصل شده بيان مي دارد كه كه ايجاد كاربري مناسب با توجه به بافت منطقه اثر و ويژگي هاي محيطي آن مي تواند نقش مهمي در حفاظت اثر داشته و جذابيت مكاني را براي گردشگران ايجاد نمايد. در طي اين فرآيند كاربري جديدي اصولا به اثر بخشيده مي شود كه مي تواند نقش مهمي در بحث اقتصاد گردشگري نيز ايفا نمايد. مي توان گفت فرايند احيا و باززنده سازي اگر در حوزه ميراث فرهنگي بيشتر مورد توجه قرار گيرد و كاربري مناسب به آثار بخشيده شود، گام مهمي در استفاده از پتانسيل هاي موجود در آثار و ارزش آفريني اقتصادي در حوزه گردشگري در ايران ايجاد نمايد.