تاثير باززنده ‌سازي منظر ميراث فرهنگي و طبيعي در توسعه گردشگري

باززنده سازي در بر گيرنده كليه ي فعاليت هايي است كه در نهايت به بقاء و معرفي هرچه بهتر تمدن و فرهنگ گذشته يك سرزمين منجر مي گردد. اين فعاليت شامل بررسي روند تاريخي و كليه حوادث و ويژگي هايي است كه يك سايت را در بستر سرزمين نسبت به فضاهاي ديگر متمايز مي سازد. در واقع باززنده سازي شامل مجموعه اقدامات متنوع و تكميلي است كه براي بازگرداندن حيات مجدد به بناء و مجموعه صورت مي گيرد. اين اقدامات مي توانند در سازمان كالبدي- فضايي صورت پذيرد و سبب حذف و اضافه نمودن بخش هايي از سازمان كالبدي فضايي بافت كهن شوند، بي آنكه به هويت كلي آن خدشه اي وارد شده باشد. امروزه صنعت گردشگري در جهان به عنوان يكي از صنايع سود آور مورد توجه كشورها و كارشناسان مربوطه مي باشد به طوري كه گردشگري در حال حاضر به فعاليت بزرگ اقتصادي تبديل شده است. در كشورمان با توجه به اينكه ميراث فرهنگي و طبيعي غني دارد مي تواند با برنامه ريزي مناسب گردشگر زيادي جذب كرد. يكي از اين برنامه ريزي ها، برنامه ي احياء و باززنده سازي منظر فرهنگي و طبيعي مي باشد. اين نوشتار به دنبال آن است تا با برشمردن سلسله راهبردها و اقدامات صورت گرفته در طرح باززنده سازي منظر ميراث فرهنگي و طبيعي از يك سو و از سوي ديگر ميزان تأثير اين اقدامات در توسعه گردشگري را مورد پرسش قرار دهد. نتايج اين بررسي نشان مي دهد كه برنامه ريزي باززنده ‌سازي منظر ميراث فرهنگي و طبيعي در جهاتي توسعه گردشگري را تقويت و در جهاتي نيز مغشوش كرده است. روش تحقيق به كار رفته در اين پژوهش توصيفي و تحليلي و روش جمع آوري داده ها مبتني بر مطالعات كتابخانه اي و اسناد تاريخي است.