ريزگردهاي نمكي چالشي جديد در پايداري ميراث معماري منطقه شمال غرب ايران

خشك شدن بخش مهمي از درياچه اروميه زمينه ساز ظهور بحران هاي زيست محيطي در منطقه شمال غرب كشورمان شده است. يكي از تبعات اين عارضه، پديده ريزگردهاي نمكي مي باشد كه در كنار جريانهاي آلوده كننده ديگر به يكي از چالش¬هاي زيست محيطي اين منطقه تبديل شده است. بررسي تاثيرات منفي اين پديده نوظهور بر معماري و زيست بوم پيوسته آن و همچنين راهكار گذر از اين بحران هدف اصلي پژوهش حاضر مي-باشد. در يافته اندوزي از منابع اسنادي و پيمايش ميداني استفاده شده و با روش توصيفي و تحليلي سعي در اثبات اين فرضيه دارد كه اگر خيزشي عمومي در راستاي مديريت بحران خشكسالي انجام نگيرد با تغيير اقليم منطقه¬اي و فاجعه¬اي زيست محيطي مواجه خواهيم بود كه علاوه بر معضلات مشهود معماري و شهرساختي، در مقياسي فراتر مي¬تواند موازنه جمعيت و اشتغال را در كشور به هم زند. نتايج حاصل بيانگر آن است كه روند كنوني مواجهه با چالش مذكور كارايي لازم براي گذر از بحران را ندارد و بخشي از اين ناكارآمدي به حوزه معماري و شهرسازي و عدم كاربست راهكارهاي علمي در حفاظت مواريث فرهنگي برمي¬گردد.