بررسي واژه احسان در قرآن و تطبيق مصاديق آن با عهدين

فرهنگ نيكوكاري، دستگيري و نوع‌دوستي موضوعي است كه مي‌توان گفت كه تاريخ آن به خلقت آدم بازمي‌گردد و به‌عنوان امري فطري همواره فارغ از دين، مذهب، نژاد و مليت در جريان بوده است. شناخت ابعاد نيكوكاري و راه‌هاي تحقق آن در دنياي امروز يك ضرورت است. در كتب آسماني اديان ابراهيمي نيز به احسان و نيكوكاري توجه بسيار زيادي شده است. از آن جهت كه نيكوكاري يك حس مشترك بين همه انسان‌ها است مي‌تواند عاملي براي همدلي و هم‌زباني بين پيروان اديان مختلف قرار گيرد. براي اين منظور اين مقاله پس از بررسي واژه احسان در قرآن و مصاديق احسان را در قرآن استخراج مي‌نمايد، سپس به مقايسه اين مصاديق با عهد عتيق و عهد جديد مي‌پردازد. مصاديق احسان در قرآن به 8 بخش والدين، يتيمان، بينوايان و مسكينان، واماندگان در راه، خويشاوندان، همسايه، كارگران و بردگان و پاسخ به احسان دسته بندي شده است. و براي هر بخش مواردي از قرآن، عهد عتيق و عهد جديد ارائه شده است. تنها در مورد مصداق احسان به خويشاوندان در عهد عتيق و عهد جديد موردي يافت نشد.