تو نيكويي كن و در دجله انداز

يكي از مضامين رايج در ادب فارسي و امثال و حكم رايج، نيكي و نيكوكاري در حق مردم است كه بنا بر تمام اين ابيات نيكي سرانجام راه به خانه صاحبش پيدا مي كند. حتي براي آنكه نشان دهند نيكي جز پاداش اخروي در همين دنيا پاسخ دارد داستاني هم ساخته اند كه همان مثل معروف تونيكي ميكن و در دجله انداز است. در اين مقاله ضمن اشاره به اين مثل و داستان آن و مضاميني كه شاعران با اين مثل پرداخته اند، مي كوشيم به اشعاري هم اشاره‌كنيم كه مضمون بازگشت نيكي به صاحب آن را هم بازتاب دهيم تا بدانيم شاعران اخلاق‌گراي فارسي تا چه ميزان بر امر خير و نيكوكاري پاي فشرده اند و تأكيد داشته اند. بيش از همه سعدي در بوستان ما را به نيكي و نيكوكاري دعوت مي كند. با شواهدي از فردوسي و حافظ و ديگر شاعران درمي يابيم كه يكي از دغدغه هاي نسل گذشته امر خير بوده است.