مشاركت در فعاليت هاي خيريه به منزلۀ حمايت اجتماعي در جهت ارتقاي سلامت اجتماعي

امروزه سلامت اجتماعي به‌عنوان يكي از ابعاد سلامت، در كنار ساير ابعاد جسماني، رواني و معنوي نقش و اهميت ويژه اي پيدا كرده است، به‌نحوي‌كه ديگر سلامتي فقط عاري بودن از بيماري هاي جسمي و رواني نيست، بلكه به معناي چگونگي عملكرد انسان در روابط اجتماعي و تأثيرگذاريِ اين روابط بر زيست اجتماعي است. سلامت اجتماعي را در حقيقت مي توان گزارش فرد از كيفيت روابطش با افراد، دوستان، نزديكان و گروه هاي اجتماعي كه وي در آن‌ها عضو است يا با آن‌ها ارتباط دارد، تعريف كرد. اين بُعد از سلامت در واقع متشكل از مجموعه اي از مؤلفه ها و عناصر است كه اين مؤلفه ها در كنار يكديگر نشان مي دهند كه چگونه و در چه مرتبه اي افراد در زندگي اجتماعي خويش عمل مي كنند. از نقطه نظر كييز، كيفيت زندگي و عملكرد شخصي فرد را نمي توان بدون توجه به اجتماع ارزيابي كرد و در واقع اين جامعه است كه بر روي روند و كيفيت زندگي اشخاص و عملكرد ايشان تأثير مي گذارد. فرد سالم از نظر اجتماعي، فردي است كه اجتماع را به صورت يك مجموعۀ معنادار و قابل فهم و بالقوه مؤثر براي رشد و شكوفايي خود بداند و نسبت به جامعه و گروه هاي اجتماعي تنها احساس تعلق داشته باشد، و جامعه و اجتماع را نه در مقابل خويش، بلكه كنار و همراه خويش تلقي كند. از نظر كييز مؤلفه هاي سلامت اجتماعي عبارت از شكوفايي اجتماعي، همبستگي اجتماعي، پذيرش اجتماعي، مشاركت اجتماعي، و انسجام و يكپارچگي اجتماعي مي باشند. از سوي ديگر، فعاليت خيريه را مي توان بعنوان يك اقدام شخصي و داوطلبانه در جهت خير عمومي و نفع اجتماعي دانست كه به معناي مشاركت اجتماعي افراد در بهبود وضعيت جامعه و گروه هاي اجتماعي است. اين پژوهش در پي پاسخ به اين سؤال است كه مشاركت در امور خيريه، چه تأثيري بر روي سلامت اجتماعي مي گذارد؟ روش: روش تحقيق در اين پژوهش، روش اسنادي - كتابخانه اي و تحليلي است كه طي آن سعي مي شود كه ارتباط ميان مشاركت در امور خيريه و سلامت اجتماعي به صورت نظري تحليل و در نهايت بر اساس نتايج بدست آمده، ارتباط يا عدم ارتباط متغيرهاي تحقيق تعيين گردد. بر اين اساس در اين مطالعه، سعي مي شود تا رابطۀ كنشگري در امور خيريه با مؤلفه هاي سلامت اجتماعي مورد بررسي و واكاوي قرار بگيرند. يافته ها: سلامت اجتماعي از پنج شاخص اصلي تشكيل مي شود كه عبارت از شكوفايي اجتماعي؛ همبستگي اجتماعي؛ پذيرش اجتماعي؛ مشاركت اجتماعي؛ و انسجام و يكپارچگي اجتماعي مي باشند. از سوي ديگر، كنشگري در امور خيريه به منزلۀ نوعي از حمايت اجتماعي است كه در بطن يك شبكۀ اجتماعي صورت مي پذيرد. نتيجه گيري: فعاليت در امور خيريه نوعي از كنش به حساب مي آيد كه اگرچه به منزلۀ حمايت اجتماعي از اقشار خصوصاً آسيب پذير صورت مي گيرد، اما از آنجا كه اولاً به رشد اجتماعي افراد جامعه كمك مي كند، ثانياً پايه هاي همبستگي اجتماعي را در گروه هاي اجتماعي فرو دست محكم مي نمايد، ثالثاً سبب پذيرش اجتماعي گروه هاي پايين اجتماعي در بطن جامعه مي شود، رابعاً مقدماتِ مشاركت اجتماعي اقشار آسيب پذير را در حيات اجتماعي فراهم كند، و در نهايت به انسجام و يكپارچگي اجتماعي منجر مي شود؛ مي توان گفت كه سبب ارتقاي سلامت اجتماعي در جامعه نيز مي شود و توجه و اهتمام به آن از اين منظر بسيار حائز اهميت است.