نغمه‌ي كار زنان كُرد

امروز ادبيات فولكلور (= عاميانه) كه مي‌توان گفت يك نوع بازگشت ادبي است، جايگاه خود را در ميان قشر تحصيل كرده پيدا كرده است؛ به گونه‌اي كه مي توان گفت ادبيات فولكلور قسمتي از روايات شفاهي تاريخ كهن سرزمين ماست كه گوسانان بارزترين عامل انتقال آن هستند. چيزي كه اين مطلب را ئأييد مي كند، واژه هايي است كه ريشه در ادبيات اوستايي دارد و ما را به اين گذشته كهن پيوند مي زند. در اين فرهنگ عامه، شاهد لالايي هايي براي كودكان و سروده هايي براي دوشيدن گاو و مَشك‌زدن و مهم تر از همه ترانه هاي عاشقانه اي هستيم كه همه‌ از ساده دلي، اميد و آرزوهاي زنان حكايت دارد و مي‌توان گفت اساس گفتگوهاي اين خانواده‌ها و محور اصلي و جريان زندگي زنان روستايي و عشايري است كه به صورت هارمونيك و يا همان نظم براي اين كارها ادا مي شود: خانه‌هايي از سنگ و كاه‌گل كه نشانه‌هايي از دنياي گذشته را در خود نهفته دارد، در كنار مظاهر دنياي مدرن امروزي، باعث نوستالژي مي شود؛ مشك‌هاي پوستي كه مشك زن به وسيله آن آب منطقه و گاهي نيز آب هاي قابل تقدّس خود را معرفي مي كند و منظومه كهن درخت آسوريك را به ياد ما مي آورد؛ دوشيدن گاو كه در اوستا به صورت گئو آمده است؛ برگشت گله‌ و رمه از دل طبيعت و چراگاه به هنگام غروب آفتابكه زيبايي‌هاي پالنگان يا پلنگان را چند برابر كرده و آن را آراسته مي كند. متأسفانه بسياري از اين سروده‌ها در عصر حاضر ماهيت خود را از دست داده‌ و تنها بعضي از روستاها توانسته‌اند سنت و فرهنگ خود را حفظ كنند كه در آنها كورسويي به جا مانده از نغمه هاي زنان پير و كهنسال را مي‌توان مشاهده كرد كه با نهايت تاسف در حال خاموش شدن هستند.