تحليل رمان آخرين انار دنيا بر اساس نظريه‌ي ساختگرايي لوسين گلدمن

جامعه به عنوان بنيادي ترين عامل شكل دهنده ي فرهنگ و ساختار اجتماعي، حامل تمامي ابعاد فرهنگ، سياست، هنر و .... است. به بياني ديگر، جامعه و فراورده هاي بشري در تقابلي همه جانبه در حال توليد و بازتوليد هستند؛ بنابراين اجتماع، آن چهارچوب بنياديني است كه فعاليت ها و كنش هاي بشري را جهت مي بخشد. هنر، به ويژه ادبيات، به مثابه ي يكي از توليدات بشري، برخلاف تصور پيشين كه آن را تنها محصول ذوق و خلّاقيّت و داراي جنبه ي تخيّلي صرف مي-پنداشتند، كاملاً در احاطه ي امر اجتماعي قرار دارد؛ بنابراين براي تحليل ادبيات بايد دست به دامن نظريه هاي اجتماعي شويم و ادبيات را در داخل چهارچوب اجتماع بررسي كنيم. آنچه كه داعيه دار اين موضوع مي باشد، جامعه شناسي ادبيات است. پژوهشگران معتقدند عرصه ي جامعه شناسي ادبيات هر قصه و اثر ادبي ديگر، وقايع زمانه ي خود را بازگو مي كند. هدف اين مقاله نيز بررسي ساختارهاي ذهني و زيبايي شناختي سازنده ي آگاهي جمعي موجود در رمان «آخرين انار دنيا» با تمركز بر روش ساخت گرايي تكويني لوسين گلدمن بوده است. در اين شيوه، محتواي اثر ادبي و رابطه ي آن را با جامعه اي بررسي مي كند كه اثر در آن خلق شده است و به جاي توصيف محتواي اثر ادبي به بررسي محتوا و رابطه ي آن با جهان نگري در يك دوران خاص مي پردازد. نتايج نشان مي دهد كه در اين رمان با سه دوره از تاريخ سياسي ـ اجتماعي كردستان روبه رو هستيم. ادبيات خلق شده از نظر جان و صورت توأمان شده با شخصيت هايي كه هر كدام نماينده ي دوره اي خاص از تاريخ سياسي ـ اجتماعي كردستان هستند. كردستان قبل از شورش، كردستان بعد از شورش كه در آن جنگ داخلي روي مي دهد و عارضه ها و پيامدهاي سياسي و اجتماعي بعد از شكل گيري ايده هاي سياسي كردها.