بررسي پتانسيل استفاده از فرآيند نوين SEW با اهداف خميركاغذسازي و پالايش زيستي

امروزه تحقيقات فرآيندهاي پالايش زيستي به منظور تبديل موثر مواد ليگنوسلولزي به سوخت، مواد شيميايي و پليمر-هاي زيستي مورد توجه محققين سراسر دنيا است. بدين جهت چالش اصلي براي توسعه اين فرآيند ها جزء جزءسازي زيست توده به بخش هاي اصلي اين مواد (سلولز، همي سلولزها و ليگنين) در عين دارا بودن خلوص زياد است. پيش از اين، استخراج همي سلولزها قبل از خميرسازي، يك مرحله تجاري مهم براي توليد خمير هاي حل شونده و بهبود كيفيت خميركاغذ بوده است كه در مواردي از اين پيش استخراج ها بازده كم باعث عدم كارايي مناسب مواد اوليه مي شود. بنابراين روش هاي پيش-تيمار عمدتا در پاسخ به نيازمندي هاي فرآيند هاي پالايش زيستي با چالش هاي جدي مواجه است. علاوه بر اين، بازيافت مواد شيميايي استفاده شده در بسياري از اين فرآيندهاي پيش تيمار، نيازمند روش هاي پر هزينه است. فرآيند خميرسازي و جزءجزءسازي SEW با هدف برطرف نمودن كاستي هاي فوق الذكر معرفي شده است. در اين فرآيند، هر دو زيست توده ليگنوسلولزي سوزني برگ و پهن برگ به وسيله محلول دي اكسيد گوگرد (SO2)+ اتانول+ آب تحت فشار و دما به الياف سلولزي، قندهاي همي سلولز و ليگنين جداسازي مي شوند. عمده ترين مزايايي كه با فرآيند هاي نوين خميرسازي و جزء به جزء سازي در صنعت خمير و كاغذ ايجاد مي شود، افزايش ظرفيت كارخانجات مهم خميركاغذسازي مثل كرافت (افزايش بازده)، تقويت توان اقتصادي، توليد فرآورده هاي با ارزش افزوده زياد، بهبود سيستم رنگ بري و كاهش مشكلات زيست محيطي است. از اين رو فناوري نوين خميركاغذسازي و جزء به جزءسازي SEW امكان توليد سوخت زيستي و خميركاغذ مورد نياز صنايع سلولزي را با كيفيت و خلوص زياد فراهم كرده است.