اصلاح شيميايي نانوسلولز با هدف آبگريزي سطح آن

در سال هاي اخير علاقه بسيار زيادي به استفاده از زيست توده به عنوان مواد و انرژي تجديدپذير وجود داشته است. توليد مواد با ابعاد نانومتري از بسياري از منابع سلولزي امكان پذير مي باشد. مواد برپايه سلولز، پايدار، قابل بازيافت و غيرسمي هستند؛ بنابراين، پتانسيل تبديل به نانومواد سبز با ويژگي هاي بسيار مفيد را دارا مي باشند. پتاننسيل اين نانوذرات براي نانومواد كارا خاص اثبات شده است. ويژگي هاي مكانيكي مؤثر و قابليت تقويت-كنندگي، فراواني، وزن كم و قابليت زيست تخريب پذيري اين نانوذرات موجب مي شود آنها گزينه مطلوبي براي فرآوري نانوچندسازه هاي پليمري باشند. با اين حال، براي هر نانوذره، مسئله اصلي مربوط به پراكندگي همگن آنها در ماتريس پليمري است. انواع نانوسلولز شامل سلولز نانوفيبريله شده، سلولز نانوكريستالي و نانوسلولز- باكتري مي باشند. با توجه به آب دوستي اين مواد، يكي از بزرگترين چالش هاي بكارگيري آنها در چندسازه هاي پليمري، كاهش چسبندگي اين مواد با زمينه پليمري غيرقطبي است كه موجب ضعيف شدن ويژگي هاي مكانيكي محصول نهايي خواهد شد. يكي از راه حل هاي اين معضل اصلاح شيميايي سطح نانوسلولز با هدف آبگريز كردن آن مي باشد. روش هاي اصلاح شيميايي سطح براي آبگريز كردن شامل استري كردن، سيلان دار كردن و اورتان دار كردن مي باشند.