ريسك‌ها و مزاياي زيست محيطي گياهان تراريخته

يكي از نوآوري‌هايي كه در زمينه كشاورزي و زيست شناسي گياهي مطرح شده، گياهان تراريخته مي‌باشد. گياهان تراريخته حاصل فناوري زيستي هستند. واژه فناوري زيستي نخستين بار در سال ۱۹۱۹ توسط كارل اركلي به مفهوم كاربرد علوم زيستي و اثر متقابل اجزاي آن در فناوري‌هاي ساخت بشر به كار برده شد. تا به امروز گسترش رشد تجاري محصولات تراريخته بسيار سريع بوده‌است و كشاورزان نزديك به 185 ميليون هكتار از گياهان اصلاح شده ژنتيكي (تراريخته) را در سراسر جهان كاشته‌اند. اكثر گياهان تراريخته در حال رشد، مقاوم به علف‌كش يا حشرات هستند، اما تحقيقات در جنبه‌هاي ديگر نيز ادامه دارد. تاثيرات بالقوه قابل توجه زيست محيطي اين فناوري، و همچنين ادعاهاي كاملا متضادي در مورد تاثير كلي آن وجود دارد. در ميان خطرات احتمالي، اين بررسي بر احتمال صدمه زدن به خدمات اكوسيستم (كنترل بيولوژيك، گرده افشاني، مديريت حاصلخيزي خاك) و تاثيرات آن بر تنوع زيستي متمركز است. در ميان مزايا، كاهش آلودگي محيط زيست با استفاده از برنامه‌هاي كاهش مصرف آفت‌كش‌ها، فرسايش خاك كمتر با كاهش عمليات‌ مكرر كشاورزي و فشار كمتر بر منابع زمين به دليل افزايش عملكرد، ذكر شده‌است. هم خطرات و هم مزاياي بالقوه نيازمند مستندات دقيق و اعتبار سنجي براي ارزيابي مناسب از اثرات كلي زيست محيطي اين فناوري هستند.