روش هاي افزايش بهره وري پرورش گوسفند مغاني در مناطق عشايري

اين آزمايش به منظور بهبود عملكرد توليدي ميش مغاني با بهره گيري از روش هاي مديريت توليد مثل و تغذيه در شرايط مرتع در خارج از فصل توليد مثل انجام گرديد. براي انجام اين پ‍روژه در يك گله 400 راسي، ميش هاي داشتي مورد نظر در قالب گروه 1(همزمان سازي و هورمون تراپي+ تغذيه كمكي) به تعداد 202 راس به عنوان گروه آزمايشي و گروه 2 يا همان گروه شاهد(بدون همزمان سازي و بدون تغذيه كمكي) به تعداد 160 راس انتخاب شدند. در گروه آزمايشي ميش ها از تغذيه كمكي قبل جفتگيري به مدت 4 هفته و تغذيه تكميلي با كنسانتره در 5/1 ماه آخر آبستني استفاده كردند. در طول اجراي پروژه صفات توليدي و توليد مثلي ميش ها و بررسي هاي اقتصادي در هر دو گروه شاهد و آزمايشي انجام گرديد و براي آناليز آماري داده هاي كمي از رويه T-test و صفات كيفي از روش جدول فراوني و كاي اسكور استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه درصد زايش ميش ها،درصد دوقلوزايي، بازدهي وزن تولد بره و وزن از شيرگيري در گروه آزمايشي نسبت به شاهد بيشتر است(05/0 p ). ليكن از نظر درصد زادآوري گله، تفاوت آماري فاحشي مابين دو روش وجود داشت به طوريكه 21/104 درصد زادآوري در گروه آزمايشي در مقايسه با 64/48 درصد در گروه شاهد مشاهده گرديد(05/0 p ). به طوركلي در خارج از فصل توليد مثل، در ميش مغاني استفاده از تيمار همزمان سازي فحلي و تغذيه كمكي داراي بالاترين بهره اقتصادي نسبت به گروه شاهد است.