مطالعه ويژگي هاي سبك شناسي هنر تصويرگري و كتاب آرايي گوركانيان هند (با تاكيد بر دوران جهانگيري)

مكتب هند و ايراني در دوران همايون شكل گرفت و در زمان اكبر ، دوران اوج خود را تجربه كرد. هنرمندان ايراني در آن سرزمين، سرپرست و هدايتگر اهل هنر بوده و از جايگاه اجتماعي والايي بهره مند بودند. بعدها با تغيير حاكمان محلي و نيز نفوذ فرهنگ و هنر مغرب زمين، عناصر ايراني در هنر هند كم رنگ تر شده و فرنگي سازي و طبيعت پردازي جايگزين آن شد. غالب اين تحولات در دوران حكومت جهانگير حادث شد. مسئله اصلي در اين مقاله معرفي ويژگي هاي سبك شناختي و مضموني آثار خلق شده در دوران زمامداري جهانگير در هند مي باشد؛ روش تحقيق تاريخي ـ توصيفي و شيوه گردآوري اطلاعات بصورت اسنادي و كتابخانه اي مي باشد. از يافته هاي اين پژوهش مي توان به كم رنگ شدن عناصر و شيوه هاي ايراني، طبيعت گرايي افراطي، واقعگرايي، حضور مضامين بومي هند و نيز مضامين مسيحي به عنوان مهم ترين ويژگي هاي مكتب جهانگيري اشاره داشت. از تغييرات مهم ديگر در اين دوران رواج قطعات مستقل و خودبسنده نقاشي و خوشنويسي (مرقع) است .