فضاي رفتاري در نشيمن و پذيرايي خانه‌هاي آمل

محيط مسكوني، زمينه انطباق فرد با اجتماع پيرامون را فراهم ساخته، او را براي ورود به جامعه آماده مي‌كند. مسكني كه در محيطي نامناسب باشد، نمي‌تواند نيازهاي رشد اجتماعي ساكنان را فراهم كند. اين محيط بايد تامين كننده نيازهاي مادي، بهداشتي، رواني و اجتماعي افراد باشد. اتاق‌هاي نشيمن، محل زندگي خانواده و پذيرايي از مهمانان است. عرصه‌هاي فضاهاي خانوادگي، شرايط و تسهيلات را براي جمع شدن اعضاي خانواده، دور هم بودن و صحبت كردن در اختيار اعضاي خانواده قرار مي‌دهد. بدون شك اين عرصه از مهم‌ترين بخش‌هاي خانه و قلب زندگي جمعي خانواده است. اين فضا در بازه‌هاي زماني متفاوت به گونه‌هايي متمايز عمل نمود. چنانكه پس از دوره قاجار تغييراتي در معماري به وجود آمد كه گاه به گسيختگي فرهنگي معماري ايران ياد شد. در اين پژوهش در پي اين پرسش كه فضاي نشمين در خانه‌ چه الزاماتي را مي‌طلبد؟ به بررسي موردي در خانه‌هاي بافت قديم شهر آمل پرداخته و در اين تحقيق سعي شده است نخست نقش فرهنگ در شكل‌گيري فضاهاي نشيمن و پذيرايي را واشكافي نمايد و سپس با بسط اين موضوع به مقوله روان‌شناسي محيط، نيازهاي رفتاري ساكنان در اين فضا را برشمارد. دستاورد تحقيق بيان مي‌دارد كه نيازهاي عصر حاضر با خانه‌هاي سنتي شهر آمل چه مناسبتي دارد. الگو گرفتن از جوامع غربي و ادغام پذيرايي و نشيمن، باعث شده كه تعاملات ميان اعضاي خانواده به گونه ديگري رقم بخورد. از ديگر تاثيرات اين ادغام، تبديل يكي از اصول معماري ايراني يعني درون‌گرايي خانه به برون‌گرايي است. اين امر موجب از بين رفتن احساس خلوت در بين افراد خانواده شده است.