تحليل بينامتنيت نقاشي و طراحي لباس در غرب و مقايسه آن در ايران عصر حاضر

طراحي مد و لباس يكي از عرصه هاي ظهور هنر و خلاقيت است كه همواره با ساير هنر ها رابطه بينامتني داشته است. بينامتنيت يعني خوانش متن با توجه به متون ديگر و مبتني بر اين انديشه است كه متن، نظامي بسته و مستقل نيست و با متون ديگر ارتباط دارد. رابطه بينامتني ميان طراحي لباس و سبك هاي نقاشي يكي از موفق ترين و زيباترين اين روابط است. تحقيق حاضر در پي پاسخ به اين پرسش است كه تاثيرات بينامتني ميان طراحي لباس و سبك هاي نقاشي در غرب و ايران چگونه است. روش تحقيق توصيفي تحليلي است ، روش گردآوري مطالب كتابخانه اي، از طريق فيش برداري و تصويرخواني است. روش تجزيه تحليل داده ها كيفي است. بر اساس نتايج تحقيق مي توان گفت با ظهور سبك هاي مدرن نقاشي ، زمينه براي تاثيرپذيري طراحي مد و لباس از سبك هاي نقاشي مدرن در غرب فراهم شده است. نمونه هايي از آثار طراحان مد تاثيرپذيري آنها از سبك كوبيسم ، امپرسيونيسم، سورئاليسم، هنر مفهومي و.... را نشان مي دهد. رابطه ميان آثار نقاشي ايراني و طراحي لباس نيز در دهه اخير در ايران به چشم مي خورد اما اين ارتباط به شكل منسجم و سبك رايج پوشش ظاهر نشده است. در مواردي بين اثر طراحي شده در عرصه مد و لباس و پيش متن آن يعني نقاشي رابطه بينامتني قوي وجود دارد به شكلي كه برگرفتگي لباس از اثر نقاشي كاملا آشكار است و نشانه ها با اندك تغييراتي بر لباس ظاهر شده اند . در مواردي رابطه ترانشانه اي قوي ميان نشانه هاي متن پيشين نقاشي و متن جديد يعني لباس وجود دارد كه نشان از نبوغ و خلاقيت طراحان مد و لباس در خلق متن جديد است.