تحليل و طبقه بندي واژگان و اصطلاحات مرتبط با فرهنگ پوششي در مثنوي معنوي

مثنوي معنوي يكي از شاهكارهاي ادبيات فارسي است كه مولانا جلال‏الدين محمد بلخي آن را به نظم كشيده است. يكي از عناصري كه باعث افزايش زيبايي و جذابيت اشعار اين اثر نفيس گشته، استفاده از واژگان مرتبط با پوشاك است، كه استفاده از اين واژگان در لابلاي ابيات مثنوي داراي دلالت معين و اغراض خاصي است. پوشاك بخشي از مظاهر فرهنگي يك كشور را تشكيل مي‌دهد و بدون شك نقش مهم و برجسته‌اي در پاسداري از هويت اجتماعي و فرهنگي آن‌ها و دوام بخشيدن بدان در طول زندگي تاريخي نسل‌ها ايفا مي كند. يكي از راه‏هاي تبيين و تشريح جايگاه پوشاك و لباس در فرهنگ ما بررسي بازتاب و انعكاس اين موضوع در تاريخ و ادبيات ايران است. بنابراين ادبيات و لباس، به عنوان گذشته، حال و آينده اين فرهنگ مي‌تواند در زمينه جمع‌آوري مستندات تاريخي لباس و پوشاك در ايران و ايجاد ذهنيت‌هايي براي طراحان و سازندگان كارساز و راهگشا باشد. اين پژوهش با رويكردي توصيفي تحليلي و با استفاده از مستندات كتابخانه‌اي تهيه شده است،و به طور كلي هدف از انجام اين پژوهش شناسايي عمق و تنوع الفاظ و معاني واژگان و اصطلاحات لباس و پوشاك در مثنوي معنوي و شناسايي اهميت پوشاك در مثنوي معنوي مي‌باشد.و لذا بعد از مقدمه‏اي كوتاه به ارائه‏ي دو يافته مهم يا دو محور اصلي اين ادبيات، يعني استفاده ابزاري شاعر از موضوع لباس براي بيان مقصود خود و ديگري طرح ماهيت و موجوديت واقعي لباس را مطرح و با مبحثي از قبيل انواع پوشاك، تنوع و تعدد الفاظ و اصطلاحات مربوط به بيان جنس و رنگ لباس در اين اثر بررسي و سپس به نتيجه گيري مي انجامد.