بررسي جايگاه موسيقي در دوره هاي تاريخي ايران و بازتاب آن در نگارگري ايراني از تمدن عيلاميان تا پايان صفوي

حضور موسيقي در نقش برجسته ها، پيكره ها و نگاره هاي پيش از اسلام و همچنين دوره اسلامي، به مثابه ي گنجينه اي ارزشمند است كه مي تواند اهميت موسيقي را در فرهنگ ايران زمين به ما يادآور شود. اين حضور با جلوه خنياگراني كه ساز در دست دارند و به نوازندگي مشغولند، در آثار نياكان ما بازتاب يافته است. كنجكاوي در شناخت خنياگران و سازهايي كه آنان در مراسم و مناسك به كار مي بردند و اين كه اديان چه نقشي بر موسيقي گذاشتند از يك سو، چگونگي نقش زنان خنياگر و گروه نوازي دوره باستان و دوره اسلامي از سويي ديگر، مباحثي بود كه انگيزه پژوهش حاضر را با هدف بنيادي و روش توصيفي-تحليلي پديد آورد. ابزار پژوهش، منابع كتابخانه اي مشتمل بر كتاب ها، پژوهش ها، آلبوم هاي تصاوير، نقش برجسته ها و پيكره ها بود. اين پژوهش با روند مطالعه تاريخي و مشاهده تصويري انجام شد كه نتايج حاصل عبارتند از: نقش پررنگ معنوي خنياگري در ادوار كهن، نقش معنوي زنان خنياگر در پيش از اسلام، نقش ناهيد در معنويت موسيقي، اهميت تئوري موسيقي به عنوان يك مبحث علمي در دوره اسلامي، ترويج موسيقي ديني _ مذهبي دوره اسلامي به ويژه دوره صفوي و تنزل موسيقي غير آن در اين دوره، منسوخ شدن گروه نوازي و پديدار شدن نقش جديدي از زنان رقصنده در نگارگري دوره اسلامي.