بررسي اهميت كاربرد سرو در باغ ايراني به روايت هنر سنتي

طبيعت، كليت و مظهر تجلي وجود است كه در آن همه چيز درنظم و تعادل قراردارد. باغ به كمك اشكال منظم هندسي، رابطۀ ميان طبيعت ودنياي دروني تصور مي‌گردد كه؛ انسان كاشف طبيعت و عامل برقراري تداوم و پايداري بقا درتجلي استعدادهاي نهاني طبيعت است. جايگاه باغ در شهر ايراني از اهميت خاصي برخوردار و ملهم از باورها و عقايد مذهبي آنان مي‌باشد. وجود سرو در باغ به عنوان عنصر اصلي، ازاهميت بسزايي نسبت به ساير درختان برخوردار است كه گاه به صورت رديف پشت سرهم وگاه بصورت يكي درميان با درختان ديگر كاشته مي‌شوند. اهميت كاربرد اين درخت هميشه سبز را مي توان دلايل ذيل بيان نمود : 1. ارمغان زرتشت پيامبر ايراني از بهشت. 2.ناميرايي، هميشه سبز و عدم خزان 3 . فرم و شكل ظاهري زيبا، طناز گونه و روبه بالا بودن 4. سايه و خنك كنندگي هميشگي 5. عمر بالا و طولاني. در ساليان متمادي كاربرد درخت هميشه سبز سرو در هنرها و باغ سازي‌ها تغيير كرده اما هيچ گاه محو نمي‌گردد، حتي اگر بصورت تزييني بكار رود. سوالي كه در اين پژوهش مطرح است جايگاه و خواستگاه اين درخت هميشه سبز در باغ ايراني از زمانهاي گذشته تاكنون است. اين پژوهش از نوع بنيادي است. هدف مهم، شناخت، حفظ و احياي نقش‌مايه‌هاي اصيل ايراني خصوصا سرو در هنر سنتي ايراني است كه ضمن بررسي باغ و باغ‌سازي در ايران، به اهميت وجود درخت سرو در اين باغ، در دو بخش پيش از اسلام و دوران اسلامي پرداخته و با استناد به تصاوير موجود، ادامه تبلور باغ‌سازي، اين هنر ناب ايراني را در ساير هنر ها از نظر مي‌گذراند و ضمن حفظ اين ميراث كهن، به آيندگان منتقل مي‌نمايد.