تحليل فرم و محتواي نقوش بقعه شيخ صفي الدين اردبيلي

بقعه شيخ صفي الدين اردبيلي به عنوان يكي از با شكوه ترين جلوه هاي تزئين در معماري دوره اسلامي، شامل مجموعه منحصر بفردي از آرايه هاي گوناگون تزئيني است. اين نقوش به طور كلي به چهار دسته اصلي هندسي، گياهي، كتيبه اي و حيواني تقسيم مي شوند كه علاوه بر ارزش هاي بصري داراي مفاهيم عرفاني و نمادين هستند. مقاله حاضر در پي پاسخ به اين پرسش بنيادين است كه قابليت هاي بصري نقوش تزئيني مجموعه شيخ صفي الدين اردبيلي چيست. هدف از اين تحليل، شناخت قابليت ها و ارزش هاي بصري و مفاهيم اين نقوش است. روش تحقيق اين پژوهش به صورت توصيفي تحليلي است و گردآوري مطالب به شيوه تركيبي از طريق مطالعات كتابخانه اي و تحقيقات ميداني صورت گرفته است. همچنين، روش تجزيه و تحليل داده ها كيفي است. نتايجي كه محقق شده است نشان مي دهد؛ نقوش تزئيني مجموعه شيخ صفي داراي قابليت هاي بصري فراواني است كه از مهم ترين آن ها مي توان به تبعيت از قاعده هاي هماهنگي، تعادل، تنوع، حركت، تناسب، تسلط و ايجاز اشاره كرد. در بين آرايه ها، نقوش گياهي پركاربردترين نقش مجموعه و نقوش حيواني كم كاربردترين آن ها است.