نقش سيمرغ در ادبيات ايراني و نمود آن در هنر و معماري اسلامي ايران

مي توان ادبيات عرفاني را وسيله اي براي انتقال مفاهيم عرفاني به معماري دانست.براي درك هويت ايراني و اسلامي معماري ايران مي بايست ارزشهاي تاثيرگذار برآن را شناسايي نمود و نوع اين تاثير گذاري را بررسي كرد . ادبيات و بخصوص ادبيات عرفاني به عنوان حلقه پيوند محكم بين فرهنگ و هنر يكي از تاثيرگذارترين ارزش ها بر معماري ايراني ميتواند باشد كه موجب انسجام هنرهاي مختلف ازجمله معماري گشته است در اين پژوهش سعي برآن است تا با گردآوري هاي اسنادي و كتابخانه اي به تحليل و توصيف رابطه ادبيات بر معماري پرداخته شودو به عنوان نمونه ، تغييرات اسطوره سيمرغ در روند تدريجي از آثار ادبي حماسي به ادبي عرفاني بررسي گردد ونتيجتا دريافت شود كه تاثيرات اين تغيير در باورها و ادبيات مردمان بر معماري به چه شكلي نمود پيدا كرده است.كه ميتوان مشاهده نمود تاثير شعر و ادبيات بخصوص ادبيات عرفاني كه مورد پسند مردم در دوره هاي تاريخي بلاخص زمان تيموريان بوده است، چگونه از سمت طراحي پر زرق و برق سيمرغ در ظروف سفالي و جام ها و كتيبه هاي حماسي در كاخ هاي ساساني به تدريج به سمت طراحي بي الايش تر آن در مساجد صفويان حركت كرده است و سيمرغ در طرح هاي معماري در طي تاثيرات تغيير باورها درادبيات، دچار تغيير مي شود.