مطالعه تطبيقي آثار نگارگران اصفهان و تهران در دوره معاصر از لحاظ فرم و ساختار (از 1300 تا 1390 ه.ش)

Contemporary Persian Painting of Tehran and Isfahan: A Comparative Study of Form and Structure

نگارگري، از هنرهاي ديرينه ايراني مي باشد كه در هر دوره اي ويژگي هايي خاص خود را داشته و با عنوان مكاتب نگارگري در دوره هاي مختلف معرفي گرديده است. اين هنر در گذشته ويژگي هايي منحصربه فرد داشته كه آن را از ساير مكاتب نقاشي همعصرش در ديگر كشورها متمايز مي ساخته است. هنر نگارگري امروز ايران، از لحاظ سبك و شيوه كار تنوعي بالا و در مواردي شباهت هايي نيز به نقاشي ديگر كشورها، دارد. اين مطالعه در پي شناخت و مقايسه ويژگي هاي نگارگري معاصر، در يكصد سال اخير در دو شهر اصفهان و تهران بوده است. در اين مطالعه سعي شده است، آثار نگارگري نگارگران شاخص اين دو شهر مورد بررسي و طبقه بندي قرار گيرد و در ادامه بيان گردد كه آيا آثار نگارگران اصفهان و تهران، تحت تأثير بنيانگذاران نگارگري هر شهر قرار گرفته اند يا خير؟ و ويژگيهاي كلي نگارگري هر شهر چيست؟ در اين رابطه ابتدا به معرفي بنيانگذاران و اساتيد اين هنر پرداخته مي شود. سپس ويژگي هاي نگارگري هر شهر مورد تجزيه و تحليل قرار ميگيرند. شيوه گردآوري اطلاعات به روش مطالعه اسنادي و مصاحبه با نگارگران بوده است و روش تحقيق توصيفي- تحليلي مي باشد. آثار از ديدگاه زيبايي شناسي و مباني نظري هنرهاي تجسمي مورد تجزيه و تحليل قرار مي گيرند. در پايان اينگونه مي توان نتيجه گرفت كه نگارگران شهر اصفهان اكثراً پيرو رضا عباسي و نگارگران تهران دنباله رو حسين بهزاد و تحت تأثير مكتب كمال الملك مي باشند. آزادي در آثار نگارگران تهران بيشتر است و نگارگران اصفهان نسبت به تهران، بيشتر خود را مقيد به رعايت اصول نگارگري قرون گذشته مي دانند.