نگرشي نو به سماء دخاني (آسمان) به عنوان ساختار اطلاعاتي و كنترل كننده ارض (زمين)

از ديدگاه دانشمندان غربي آسمان يك مفهوم ظاهري و غير مستقل بوده كه به فضاي نامتناهي و محتويات مادي آن اطلاق مي-شود. اين فضا بعد از مهبانگ در حال انبساط مي‌باشد. عامل انبساط آن انرژي ناشناخته اي است كه آن را انرژي تاريك نامگذاري كرده اند. اين فضا طبق نظريه نسبيت عام توسط اجرام كيهاني خميده مي‌گردد كه آثار آن به صورت نيروي گرانش و انحراف نور اندازه گيري مي‌شود و داراي خواص فيزيكي مانند ضريب گذردهي و تراوايي خلاء بوده و مي‌تواند امواج الكترومغناطيس را در خود منتشر سازد. از طرف مقابل در دنياي كوانتوم با فضاي ميان هسته اتم و الكترون‌هاي پيرامون آن مواجه هستيم. در نظريه كوانتوم، ذرات بنيادي از خود خواص موجي نيز بروز مي دهند. در اين نظريه، اين ذرات مي توانند در هم تنيده و متصل به هم گردند و همچنين طبق پديده تونل زني از يك سد فيزيكي عبور كنند. در فيزيك و مكانيك كلاسيك ماهيت دقيق مفاهيمي چون جرم، بار الكتريكي، ميدان مغناطيسي، نيروي گرانش هنوز مشخص نشده است و دانشمندان همچنان براي يكسان سازي چهار نيروي محوري طبيعت تلاش مي كنند. در طرف مقابل در قرآن، سماء به عنوان يك محيط دخاني معرفي مي گردد. سماء و ارض در ابتدا با زمين يكپارچه بوده و در اثر تغيير فاز ماء (آبي ناشناخته) به زبد (كف) و دخان ايجاد گرديده است. سماء مي‌تواند بر روي ارض يا زمين فرو افتاده و توسط خدا نگهداري مي‌گردد. سماء مي‌تواند تغيير فاز دهد و پاره گردد. داراي ابواب بوده و محل نازل شدن امر و حيات به واسطه ملائك است. ملاحظه مي گردد كه ديدگاه قرآن نسبت به مفاهيم آسمان و زمين كاملاً متفاوت با ديدگاه غرب است. در اين مقاله با بررسي دقيق دو مفهوم سماء و ارض در آيات قرآن، سعي شده است كه مباني متافيزيكي مرتبط با يك مدل نظري وحدت بخش براي توصيف عالم بر پايه اين مفاهيم قرآني ارائه گردد.