تأثير قرآن بر نمايشنامه‌هاي احمد شوقي (مجنون ليلي، عنتره، علي بك الكبير و قمبيز)

هنر نمايشنامه براي اولين بار در يونان باستان، شكل واقعي به خود گرفت. در اواخر قرن هفدهم با حمله ناپلئون به مصر، جهان عرب نيز از اين هنر بي نصيب نماند و هنرمندان و اديبان بزرگي در اين زمينه فعاليت كرده و استعدادهاي خود را شكوفا نمودند. احمد شوقي يكي از بزرگ ترين شاعران مصري است كه هشت نمايشنامه تراژدي و كمدي تأليف نمود. او موضوع نمايشنامه هاي تراژدي را از تاريخ قديم عرب و اسلام مي گيرد. او در بيشتر نمايشنامه ها از موضوعات آزاد بهره مي گيرد و با تأثير پذيرفتن از تعاليم اخلاقي و ديني، رذايل و مفاسد اخلاقي و ارزش ها و ضد ارزش هاي جامعه را به تصوير مي كشد. او در نمايشنامه ها مخصوصاً نمايشنامه هاي مجنون ليلي، عنتره، قمبيز و علي بك الكبير از قرآن كريم و اعتقادات ديني و اسلامي بهره مي گيرد و گاهي داستان و شخصيت‌هاي نمايشي را به قصه‌هاي قرآني و شخصيت پيامبران تشبيه مي كند و با يافتن تشابه بين آن ها ميان دو داستان ارتباط برقرار مي كند. در اين مقاله سعي بر اين است كه به بررسي و تحليل صحنه هاي مختلف نمايشنامه هاي احمد شوقي كه وي در آنها به آيات معجزه آساي قرآني استناد ورزيده، پرداخته شود؛ همچنين تا حدودي به سؤالاتي از اين قبيل كه آيا شوقي در نمايشنامه هايش از قرآن مجيد تأثير پذيرفته است؟ او چگونه اعتقادات ديني اش را بيان داشته است؟ اصول و تعاليم پرداخته شده در نمايشنامه كدامند؟ و سؤالاتي از اين قبيل پاسخ داده شود.