بررسي، كنترل و اصلاح زمان گيرش بتن هاي ژئوپليمري

در سال‌هاي اخير توجه به مسايل زيست محيطي و استفاده از مصالح ساختماني سازگار با محيط زيست مورد توجه بسياري از محققان و دولتها قرار گرفته است. به گونه اي كه بسياري از دولت ها تشويقات ويژه اي براي توليدكنندگان و مصرف كنندگان اين مواد اختصاص داده اند. بتن معمولي يكي از پركاربردترين مواد ساختماني است كه سيمان پرتلند معمولي نقش اساسي در توليد آن دارد. فرايند توليد سيمان پرتلند باعث توليد مقدار زيادي گازهاي گلخانه اي مي گردد؛ همچنين اين بتن داراي دوام و نفوذپذيري نامطلوب است لذا به طور مداوم نياز به تعمير و يا بازسازي پيدا مي كند، به همين دليل محققان در پي يافتن راه هايي براي كاهش مصرف سيمان پرتلند معمولي مي باشند. اخيراً محققان بتن هايي را معرفي نموده اند كه بدون مصرف سيمان پرتلند ساخته مي‌شوند و لذا در رده هاي بالاي سازگاري با محيط زيست هستند. يكي از انواع اين بتن ها، بتن ژئوپليمر است. در اين تحقيق، با ساخت ملات و بتني فاقد سيمان پرتلند و با استفاده از تكنولوژي ژئوپليمري به بررسي خواص چسبانندگي و برخي مطالعات ديگر نظير كنترل و اصلاح زمان و دماي گيرش اوليه و نهايي اين نوع بتن پرداخته شده است. در ساخت بتن ژئوپليمر از يك منبع آلومينوسيليكات (سرباره كوره هاي آهن گدازي) و دو محلول فعال ساز حاوي سديم سيليكات در محلول آب شيشه با غلظت هاي 30، 35، 40، 50، 60% و هيدروكسيد پتاسيم در محلول KOH با ملاريته هاي 6، 8، 10، 12 استفاده شده است. نتايج نشان مي دهد براي كنترل و اصلاح زمان گيرش مي بايست به سه فاكتور دما، جنس، مقدار مصرف مواد شيميايي در محلول ها و گرماي توليد شده حين اختلاط بايد توجه كرد و اين سه، عامل اصلي گيرش زود رس اين نوع بتن مي باشند. همچنين اهميت تأثير محلول آب شيشه در كيفيت و زمان گيرش نقش به سزاتري نسبت به محلول KOH دارد.