تأثير قهوه و كاكائو بر عفونت هاي ويروسي و سيستم ايمني

بيان مسأله: مطالعات اخير پيرامون نقش تنظيمي زيستي مواد غذايي نظير فعاليت هايي پيرامون حفظ و بهبود عملكرد سيستم ايمني و سلامت، بيانگر حضور اجزاي مختلف فعال زيستي مي باشد. كاكائو داراي مقاديري از آنتي اكسيدان ها و ضد التهاب ها با طيف وسيعي از اثرات مي باشد مانند پلي فنول ها (با خاصيت آنتي اكسيداني و ضد ميكروبي قوي)، فلاونوئيدها (دسته اي از پلي فنول ها كه حاوي كتچين ها هستند)، تركيب تلخ تئوبرومين. قهوه علاوه بر كافئين (در بسياري از رژيم هاي غذايي مانند قهوه، شكلات و نوشيدني هاي انرژي زا وجود دارد ولي از مواد مغذي ضروري و اساسي براي سلامتي نمي باشد) حاوي كلوروژنيك اسيد (با خاصيت آنتي اكسيداني و ضدموتاژني) و ديترپن ها (cafestol و kahweol با خاصيت ضدسرطاني) مي باشد. هدف پژوهش: گستره¬ي تحقيقات در مورد تأثير كافئين بر سيستم ايمني بدن در طي دهه گذشته به صورت چشمگيري در حال رشد است و البته نتايج متناقضي حاصل شده است. هدف پژوهش بررسي امكان اثر درماني و حافظتي مواد موجود در كاكائو و قهوه بود. يافته ها و نتيجه گيري: اثرات ضد ويروسي اسيدهاي كلروژنيك در قهوه، نظير ويروس سنسيشيال تنفسي (RSV) با روش ممانعت تكثيري، ويروس نقص ايمني اكتسابي انساني (HIV) توسط ممانعت از آنزيم اينتگراز ويروسي و ويروس هپاتيت B ويروسي (HBV) گزارش شده است. اثرات ضد آنفلوانزايي در كتكين ها و فلاونوئيدها و وجود پلي فنول ها در كاكائو باعث افزايش فعاليت سيستم ايمني ذاتي و خاصيت پروفيلاكسي از عفونت ويروس مي شود. مصرف بالاي كافئين، با كاهش آنزيم-هاي كبدي، فعاليت هاي التهابي، فيبروز حاد كبدي و فعاليت بافتي در هپاتيت B و C مزمن در ارتباط است. در بيماران مبتلا به هپاتيت B و C مزمن، مصرف قهوه، با مشاهده كاهش آسيب اكسيداتيو در DNA، افزايش آپاپتوز، پايداري DNA به علت افزايش طول تلومر همراه بود و اين مكانسيم ها باعث كاهش ريسك ابتلا به سرطان سلول هاي كبدي مي شوند. تاثير كافئين بر روي سيستم ايمني ذاتي و اكتسابي مورد بررسي قرار گرفته كه عملكرد آن به عنوان تنظيم گر سيستم ايمني به ميزان مصرف روزانه كافئين بستگي دارد به اين صورت كه كافئين در پژوهش هايي با تقويت پاسخ ايمني و افزايش تعداد ماكروفاژها، نوتروفيل ها، ائوزينوفيل ها گزارش گرديد و در برخي مطالعات در سلول هاي سيستم ايمني اكتسابي، با كاهش تكثير و توليد سايتوكين همراه بود. در نتيجه مقدار دوز مناسب بر هر اختلال به طور قطعي گزارش نشده است و برنامه هاي درماني در طيف گسترده اي از بيماري¬هاي التهابي و ضد تومور نيازمند پژوهش هاي بيشتر مي باشد.