شناسايي و رتبه بندي عوامل مؤثر بر عمر معادن روباز سنگ آهن با هدف كاهش ريسك هاي ناشي از بستن معدن

يكي از اركان مهم معدنكاري مدرن، بستن و بازسازي معادن جهت همگام شدن با توسعه پايدار است. بستن معدن به معناي عدم توليد محصول نهايي و همچنين اجراي طرح بازسازي است. به طور كلي، عمر معدن با اتمام ذخيره قابل استخراج به پايان خواهد رسيد و در اين شرايط مي بايست با اجراي يك طرح بازسازي متناسب با شرايط محلي، آسيب هاي زيست محيطي، اجتماعي و اقتصادي ناشي از بسته شدن معدن را كنترل نمود. اما در شرايطي ممكن است معدن پيش از موعد مقرر و قبل از اتمام ذخيره قابل استخراج، به دلايل زيست-محيطي، اقتصادي، اجتماعي، سياسي و تكنيكي بسته شود كه در اين صورت دستيابي به اهداف برنامه‌ريزي توليد ممكن نبوده و ريسك‌هاي زيست‌محيطي، اجتماعي و اقتصادي ناشي از بسته شدن افزايش مي¬يابد. شناسايي، بررسي و پايش عوامل موثر بر عمر معدن مي تواند منجر به كاهش ريسك بسته شدن پيش از موعد معادن گردد. در سالهاي اخير معادن سنگ آهن از جمله معادني هستند كه با مساله بسته شدن پيش از موعد مواجهند. لذا در تحقيق حاضر، پس از شناسايي عوامل موثر بر عمر معادن روباز سنگ آهن با استفاده از تحليل‌ آماري، مهمترين عوامل موثر بر بسته شدن پيش از موعد آنها بررسي گرديد. سپس به كمك روش شباهت به گزينه ايده آل، عوامل تأثيرگذار بر عمر معادن روباز سنگ آهن رتبه‌بندي شد. نتايج مطالعات نشان مي دهد كه حدود %35 از 92 معدن سنگ آهن بسته شده بين سال هاي 1960 تا 2017، ناشي از تهي شدن ذخيره و برنامه از پيش تعيين شده بوده و %65 ديگر معادن سنگ آهن در همين دوره، پيش از موعد مقرر بسته شده اند. همچنين عوامل قيمت، هزينه، نرخ توليد، تخمين نادرست عيار و تناژ ذخيره و شكست شيب ديواره معادن به ترتيب با 10/4، 10/3، 8/1، 7 و 6/5 درصد، داراي بيشترين تأثير بر عمر معادن روباز سنگ‌آهن هستند.