نگرش ساكنين نسبت به توسعه گردشگري (نمونه موردي: شهر مرودشت)

انگيزه گردشگري شهري تجارت و فرهنگ است. از نظر اجتماعي، توسعه گردشگري مي‌تواند دسترسي به امكانات تفريحي و سرگرمي را افزايش دهد درك هويت فرهنگي همانند حفظ و احياي هنرهاي سنتي، فرهنگ و صنايع دستي را تسهيل مي‌كند. جامعه محلي را تشويق مي‌كند تا به فرهنگ خود افتخار كنند. گردشگري با اين حال، مي‌تواند تغييرات غيرقابل برگشتي را در سيستم ارزش‌هاي خانوادگي و روابط خانوادگي ايجاد نمايد. نگرش ساكنين محلي نسبت به توريسم براي ارتقاي توسعه پايدار از اهميت بالايي برخوردار است. ساكنين نگرش خود را نسبت به توريسم بر مبناي ادراكشان از اثرات زيست محيطي، اقتصادي، اجتماعي – فرهنگي توريسم بر جامعه ميزبان شكل مي‌دهند. به منظور دستيابي به هدف تحقيق سنجش نگرش ساكنين نسبت به توسعه گردشگري و اثرات مثبت و منفي گردشگري بر ادراك ساكنان پرشنامه‌اي در چهار بخش طراحي شد. با توجه به جمعيت شهر مرودشت تعداد نمونه قابل تعميم با استفاده از فرمول كوكران 383 نفر برآورد گرديد. براي تحليل داده‌ها از تحليل عاملي تائيدي و معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج حاكي از آن است كه اثرات منفي از ديدگاه ساكنين بر اثرات مثبت غلبه دارد. ادبيات نيز نشان مي‌دهد كه ادراك ساكنان و نگرش آنها نسبت به توسعه گردشگري با گذشت زمان تغيير مي‌كند. در اين زمينه پيشنهاد مي‌شود كه مطالعات را از رويكرد طولي انجام دهند.