توسعه معماري پايدار با انرژي زمين گرمايي

با توجه به كاهش منابع تجديد ناپذير انرژي و اثرات مخرب زيست محيطي آنها و نياز روز افزون به منابع انرژي، استفاده از منابع تجديد پذير نظير خورشيد، باد، آب، زمين و ...اهميت ويژه اي پيدا مي¬كند. يكي از اين منابع كه در بخش ساختمان قابليت بهره‌برداري را داراست، گرماي زمين يا باصطلاح انرژي زمين گرمايي است كه در مقياس كلان براي توليد انرژي در نيروگاه ها و در مقياس خرد به منظور تامين انرژي در ساختمان مورد استفاده قرار گرفته است. با اين وجود در كشورمان ايران، علي رغم كاربرد گسترده آن در معماري بومي و سنتي، هم اكنون استفاده از آن در بخش ساختمان بسيار كم رنگ ديده شده است. يكي از دلايل اين امر عدم آگاهي كافي مصرف كنندگان از اثرات مثبت آن بر كاهش توليد گاز¬هاي گلخانه اي در مقايسه با سوخت¬هاي فسيلي است. اين مقاله بر آن است تا ضمن بررسي انرژي زمين گرمايي به بررسي كاربردي آن در بخش طراحي ساختمان بپردازد و چالش جديدي در ميان معماران و طراحان ايجاد كند. روش تحقيق به كار رفته در اين مقاله متكي بر اسناد و مدارك موجود و تجزيه و تحليل چند نمونه موردي مي¬باشد. بدين منظور با بررسي شيوه¬هاي بكاررفته در استفاده مستقيم از انرژي زمين گرمايي و با معرفي برخي بناهاي ساخته شده ،در كنار پتانسيل¬هاي معماري فعلي كشورمان، امكان استفاده بهينه از اين منبع انرژي مطالعه مي¬گردد. نتايج اين مطالعات نشان مي¬دهد كه مي¬توان به روش¬هاي مناسبي بر اساس پتانسيل ها و محدوديت¬هاي موجود، براي استفاده از انرژي زمين گرمايي جهت تامين گرمايش و سرمايش ساختمان ها دست يافت . استفاده ازاين انرژي در معماري جديد ايران مي¬تواند جاگزين بخشي از نياز به منابع فسيلي بكاررفته در بخش ساختمان گردد، امري كه در نهايت نه نتها باعث كاهش مصرف انرژي در اين بخش كه باعث كاهش آلودگي¬هاي ناشي از مصرف سوخت¬هاي فسيلي مي¬گردد.