بازآفريني بافت تاريخي شهر با رويكرد زمينه گرايي

بافت های كهن و تاریخی شهرها به واسطه قدمت و وجود عناصر با ارزش تاریخی، موقعیت مناسب ارتباطی، قرارگیری بازار اصلی شهر و قلب تپنده اقتصادی در آن وغیره دارای جایگاه منحصر به فردی در ساختار فضایی و كاركردی شهر می باشند. توسعه سریع شهرنشینی و به دنبال آن حضور مدرنیسم در دهه های اول قرن حاضر، تاثیرات قابل توجهی بر بافت های كهن و تاریخی بر جای گذاشته است.ایجاد خیابان كشی هایی كه بافت های تاریخی را جراحی بدون درمان می كرد نه تنها مشكلات را حل نكرد بلكه خود عاملی مهم در به وجود آمدن مشكلات عدیده در این بافت ها گردید. امروزه توجه به بافت های تاریخی و رفع مشكلات آن ها به موضوع جدی و محوری تبدیل شده است، به طوری كه طرح های بهسازی و نوسازی متنوعی در قالب بازسازی، ،بهسازی ، نوسازی و باز آفرینی در جهت احیا و ساماندهی بافت های تاریخی اجرا شده است. اقدامات بهسازی و نوسازی صورت گرفته در بافت های تاریخی شهر ها تا به امروز نا موفق بوده وتنها به یكی از جنبه های محیطی توجه داشتند. از این رو عدم ارتباط بین طرح های اجرا شده با زمینه های محیطی منجر به بروز مسائلی همچون اغتشاش و نا هماهنگی، بحران هویت و عدم مطلوبیت در بافت های تاریخی شده است. لذا یكی از راه حل ها، اتخاذ رویكرد طراحی زمینه گرا است.این رویكرد،زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی می پندارد، كه عناصر شهر در درون آن شناخته، پرداخته و ساخته می شوند.در این مقاله دستیابی به روشی برای بازآفرینی و احیا بافت تاریخی با تاكید بر رویكرد زمینه گرایی به مثابه رهیافت اصلی ارائه می گردد.