اثربخشي آموزش فرزندپروري مثبت گروهي به مادران داراي نارضايتي زناشويي بر اهمال كاري تحصيلي دانش آموزان ابتدايي شهر بندرعباس

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش فرزندپروري مثبت گروهي به مادران داراي نارضايتي زناشويي بر اهمال كاري تحصيلي دانش آموزان ابتدايي شهر بندرعباس بود. پژوهش حاضر يك مطالعه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه مادران با نارضايتي زناشويي بودكه به يكي از مراكز مشاوره و روان درماني و اداره بهزيستي شهر ستان بندرعباس در 2 ماه اول سال 1397 مراجعه نموده بودند. نمونه مورد مطالعه اين پژوهش را 30 مادر با نارضايتي زناشويي كه داراي كودك 7-12سال مي باشند، تشكيل مي داد كه به صورت دردسترس از ميان كليه مادران با نارضايتي زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره و روان درماني انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه 15 نفره (گروه كنترل15 نفر و گروه آزمايش 15 نفر) گمارده شدند و تحت آموزش برنامه فرزندپروري مثبت كه در قالب 8 جلسه يك و نيم ساعته و هفته اي يك بار برگزار مي شد قرار گرفتند. جمع¬آوري داده¬ها بر اساس پرسشنامه استقلال عاطفي اتسنبرگ و سيلوربرگ (1986) و پرسشنامه اهمال كاري تحصيلي (1991)، انجام گرفت. تجزيه و تحليل اطلاعات به¬دست آمده از اجراي آزمون ها از طريق نرم¬افزار SPSS در دو بخش توصيفي شامل (جداول و نمودار اطلاعات جمعيت شناختي) و استنباطي (تحليل كوواريانس) انجام پذيرفت. نتايج تحقيق نشان داد كه آموزش فرزندپروري مثبت به مادران، بر اهمال كاري تحصيلي و ابعاد آن در كودكان 7 تا 12 سال بندرعباس تاثير معناداري داشته است (P /05). پيشنهاد مي شود پژوهشگران آينده اثربخشي برنامه فرزندپروري مثبت را بر ساير حيطه هاي زندگي كودكان مورد مطالعه قرار دهند.